Γύρω από το γιορτινό τραπέζι – Πώς ενδυναμώνονται οι δεσμοί μας;

Η Priya Parker έχει ιδρύσει το Thrive Labs, έναν οργανισμό που βοηθά από ακτιβιστές έως και πολιτικούς και ελεύθερους επαγγελματίες να οργανώνουν επιτυχημένες συγκεντρώσεις. Είναι εκπαιδευμένη στον τομέα της διαχείρισης κρίσεων και επίλυσης διαφωνιών και έχει εργαστεί σε διάφορα ειρηνευτικά σώματα στον Αραβικό Κόσμο, την Αφρική, την Ινδία και την Αμερική. Επίσης, έχει γράψει το βιβλίο «The Art of Gathering: How We Meet and Why It Matters».

Παρακάτω περιγράφει τι ήταν αυτό που έκανε προκειμένου οι συγγενείς οι δικοί της και του συζύγου της να περάσουν μία ουσιαστική γιορτινή ημέρα, όταν συγκεντρώθηκαν στο σπίτι της για φαγητό:

Ήθελα να βρω μια λύση, ώστε να μην καταλήξουν οι καλεσμένοι μας να σχηματίζουν πηγαδάκια και να μιλούν μόνο μεταξύ τους. Αποφάσισα, λοιπόν, να επιστρατεύσω την ιδέα των «μεγάλων στιγμών» -των στιγμών που μας άλλαξαν, που έπαιξαν καθοριστικό ρόλο στη ζωή μας και στο ποιοι είμαστε σήμερα. Όλοι έχουμε να θυμόμαστε μία τέτοια στιγμή και πάντα αποτελεί μια καλή ιστορία.

Έτσι, στο οικογενειακό τραπέζι των Χριστουγέννων, ζήτησα από όλους να μοιραστούν μία ιστορία, μία στιγμή ή μία εμπειρία από τη ζωή τους, η οποία άλλαξε τον τρόπο που βλέπουν τον κόσμο. Στη συνέχεια, πρόσθεσα μία ακόμα παράμετρο: Έπρεπε να είναι μία ιστορία που κανείς άλλος στο οικογενειακό τραπέζι δεν γνώριζε. Δεν ήταν για όλους εύκολο να μιλήσουν για κάτι τέτοιο, αλλά σκέφτηκα ότι θα έδινε σε όλους μας την ευκαιρία να καταλάβουμε ότι δεν ξέρουμε τα πάντα ο ένας για τον άλλον.

Ένας ξάδερφός μου είπε «η γέννηση των παιδιών μου», αλλά όλοι οι υπόλοιποι, που είχαν καταλάβει τον κανόνα, διαμαρτυρήθηκαν ότι αυτό το ξέρουμε ήδη. Έτσι, λοιπόν, άρχισαν όλοι να μοιράζονται ιστορίες που ακόμα και οι πιο κοντινοί τους άνθρωποι δεν γνώριζαν. Και ακόμα κι αν τις ήξεραν, έμαθαν περισσότερες, σημαντικές λεπτομέρειες.

Μια θεία μου, γιατρός, αποκάλυψε ότι στην εφηβεία της είχαν πει ότι δεν μπορεί να σπουδάσει Ιατρική επειδή είναι κορίτσι, και αυτό την πείσμωσε να διαβάσει ακόμα πιο πολύ. Αντίστοιχα, μία άλλη θεία είπε ότι δεν κατάφερε ποτέ να πάρει προαγωγή στη δουλειά της για τον ίδιο ακριβώς λόγο.

Καθώς οι ιστορίες εξελίσσονταν, άρχισα να συνειδητοποιώ ότι συνέβαινε κάτι φανταστικό: Όχι μόνο οι οικογένειάς μας «ύφαιναν» μεταξύ τους την σχέση τους, όπως αρχικά είχαμε επιθυμήσει, αλλά γονείς και παιδιά, ανιψιές και θείοι, γνώριζαν ο ένας τον άλλον με τρόπους που δεν είχαμε ποτέ προβλέψει.

Το απόγευμα εκείνο, όλοι είχαν την διάθεση να συμμετέχουν σε αυτή τη συζήτηση και να δοκιμάσουν αυτή τη νέα εμπειρία. Όλοι είδαμε ο ένας τον άλλον υπό ένα άλλο φως, σε κάποια άλλη «φάση» της ζωής του. Και μας θύμισε πόσα ακόμα έχουμε να μάθουμε για τους ανθρώπους της ζωής μας που νομίζουμε ότι ξέρουμε τόσο καλά.

Φυσικά, για να το κάνεις αυτό «σωστά» πρέπει εσύ πρώτα, ο οικοδεσπότης, να ανοίξεις την καρδιά σου στους καλεσμένους σου και να μοιραστείς πρώτος την πιο «δυνατή» σου ιστορία, με απόλυτη ειλικρίνεια. Το’χεις;”