Kidsnews

Τα παιδιά μας δείχνουν τα άστρα της Τέχνης

Στο πνεύμα της εποχής, έχουμε μπει σε μια διαδικασία αφορισμού κάθε ελπίδας και πίστης στο μέλλον. Προφανώς γιατί κάναμε τα πάντα για να υποβαθμίσουμε στο ελάχιστο το ωραίο του παρόντος μας. Μέσα σε όλο αυτό το συνονθύλευμα της απαισιοδοξίας, της ματαιωμένης κατάκτησης των υλικών αγαθών, έχουμε ξεχάσει να στρέφουμε το βλέμμα στον ουρανό…Είχα όμως μια ευκαιρία να κοιτάξω τα άστρα και να τα δω να λάμπουν…Και αυτό το φως πρέπει να το δούμε όλοι οι ενήλικες της οικονομικής συμφοράς, της απογοήτευσης, της ανταγωνιστικότητας, της μάχης για μια «διασφαλισμένη» επαγγελματική θέση. Και δεν είναι μακριά από κοντά μας. Είναι δίπλα μας. Είναι σε κάθε παιδί που μπορεί να δημιουργήσει, να εκφραστεί και να ονειρευτεί ελεύθερο από κάθε «κλισέ» του κόσμου των μεγάλων.

2

Κι αυτό το φως λοιπόν, το συνάντησα ένα Σαββατιάτικο πρωινό στο Εικαστικό Κέντρο του Λάμπρου Προβίδα. Η επίσκεψή μου εκεί αφορούσε αρχικά την βράβευση παιδιών του εργαστηρίου στην Biennale Παιδικής ζωγραφικής που διοργανώνει το Μουσείο και η Ακαδημία Παιδικής Τέχνης. Στην 7η Biennale τα Εικαστικά Εργαστήρια του Λάμπρου Προβίδα συμμετείχαν με 30 δημιουργίες των μικρών καλλιτεχνών. 30 υποψηφιότητες ανάμεσα σε πάνω από 130.000 συμμετοχές! Από αυτές τις συμμετοχές, τρία παιδιά του εργαστηρίου Λάμπρου Προβίδα, οι 13χρονη Βανέσα Αρσενιάδη, ο Άλκης Μπουρνάζος και η Ευαγγελία Γριζανίτη 15 και 16 ετών αντίστοιχα, κέρδισαν το 1ο Βραβείο! Δύο παιδιά, οι 13χρονοι Εμυ Στεργίου και Χρήστος Γαλάνης, το δεύτερο και το 3ο βραβείο η Μαρία Ερωτοκρίτου 10 ετών, Τζίνα Καντζα 15 ετών και ο Κων/νος Μαντζάνας, 12 ετών.

 

Κάπως έτσι λοιπόν ανέβηκα τα σκαλιά του εργαστηρίου για να γνωρίσω τους επιτυχόντες. Γνώρισα πολλά παιδιά που συμμετείχαν,  που διακρίθηκαν. Κυρίως όμως ήταν χαρούμενα να ζωγραφίσουν το λόγο που έχουν μέσα τους, με τρόπο τόσο απόλυτα ελεύθερο, που σκέφτηκα ότι κάπως έτσι αξίζει να ονειρευόμαστε το αύριο. Ένα αύριο που ανεξάρτητα ο καθένας τι επάγγελμα θα ασκεί θα μπορεί να ζει την Τέχνη.

3 4

Ας συστηθούμε…

Τα παιδιά ήδη είχαν αρχίσει να ζωγραφίζουν και να σχεδιάζουν ελεύθερα. Πήραν τη θέση τους εκεί που η μέρα τους ενέπνεε και ξεκίνησαν ψιλοκουβεντιάζοντας με πινέλα και μολύβια. Προφανώς και η παρουσία μιας δημοσιογράφου τα επηρέασε όμως σε καμία περίπτωση δεν διαπραγματευόταν τη στιγμή τους. Γιατί αυτή ήταν η στιγμή τους. Η πρώτη προσέγγιση έγινε με τους πιο τολμηρούς του λόγου. Η Ευαγγελία για παράδειγμα…Το έργο της που κέρδισε πρώτο βραβείο στην Biennale με θέμα «Οι δρόμοι της μουσικής», έντονο και γεμάτο κίνηση. Όπως και η ίδια, η τουλάχιστον όπως και μια ισχυρή πλευρά της. Η απάντηση στην κλασσική ερώτηση «Θα γίνεις ζωγράφος επαγγελματικά;» σηματοδότησε λοιπόν του τι συνέβαινε εκεί, τι σήμαιναν όλα αυτά για τα παιδιά… «Όχι θέλω να γίνω υδροβιολόγος». Η συζήτηση και με τους υπόλοιπους, έδειξε ότι η ζωγραφική δεν είναι μια ακόμη «φροντιστηριακή» ώρα, αλλά ένας κερδισμένος χρόνος. Χρόνος που δουλεύουν μέσα σε αυτόν την επαφή τους με τον κόσμο, την προσέγγιση της φαντασίας τους, την εξωτερίκευση σκέψεων.

Όπως χαρακτηριστικά είπε και η Βανέσα, δεν μπορεί να φανταστεί τον εαυτό της να μη ζωγραφίζει. Δεν σημαίνει ότι θα γίνει ζωγράφος, αλλά σημαίνει πολλά περισσότερα. Ότι τα παιδιά επιλέγουν, έχουν θέση και πρόθεση απέναντι στην προσωπικότητά τους και στο μέλλον τους.

5

Αλληλεπίδραση…

Αυτό που επίσης κέρδισε την προσοχή, ήταν ότι τα παιδιά δεν βρισκόταν εγκλωβισμένα δημιουργικά. Μιλούσαν και συνομιλούσαν, αστειευότανε, έμπλεκαν τις σκέψεις τους…Ήταν ένας χώρος ελεύθερης δημιουργικότητας, όπου κάθε παιδί δρούσε  διαλλακτικά και μόνο ταυτόχρονα. Όπως μας είπε και ο Χρήστος, η παρέα συνεχίζεται και έξω από το εργαστήριο. Στην ουσία η ζωγραφική σε αυτή την περίπτωση ήταν ένας σπουδαίος τρόπος επικοινωνίας. Κάθε παιδί διαφορετικό, διαφορετικής ηλικίας, διαφορετικής νοοτροπίας, ξεχωριστοί χαρακτήρες, μοναδικοί, σε μια κοινή στιγμή ελεύθερης και επίσης μοναδικής έκφρασης και επικοινωνίας.

Όμως ο κύκλος της Τέχνης, συνεχίζεται και έξω από το πατάρι. Περικλείει τις οικογένειες των παιδιών, το σχολείο, την κοινωνία. Όπως επιβεβαίωσε και ο Άλκης, η ζωγραφική που αποτελεί στην περίπτωσή του και επαγγελματικό προσανατολισμό, βελτιώνει σημαντικά τη ζωή ενός εφήβου και αυτό για πολλούς λόγους. Όπως η απελευθέρωση της έκφρασης που δίνει τρόπο στο παιδί να προσεγγίσει τον κόσμο ή η εκτόνωση.

Το ίδιο ανέφεραν και τα υπόλοιπα παιδιά, η Τζίνα, η Έμυ, ο Κωνσταντίνος. Ακόμη και η μικρή της παρέας που όμως διακρίθηκε ανάμεσα σε πολύ μεγαλύτερα παιδιά, η Μαρία, μίλησε για τη χαρά που της προσφέρει η ζωγραφική. Χαρά μεταδοτική θα μπορούσε να πει κανείς!

6

Ο δάσκαλος που μαθαίνει…

Κι αν μιλάμε για τη χαρά των παιδιών, είναι λίγο μπροστά στη χαρά που συναντά κανείς στον δάσκαλο κ. Λάμπρο Προβίδα. Από τα όσα μας είπε και ήταν πολλά και σπουδαία κρατάμε πρώτα και κύρια το γεγονός ότι επίσης και ο ίδιος δεν θα μπορούσε να φανταστεί ότι δεν θα έκανε αυτά τα εργαστήρια. «Μαθαίνω από τα παιδιά. Και αυτό δεν θα αλλάξει», λέει ο ίδιος.

Πέρα από τη συνεχή παρουσία του μπροστά σε όσα πρωτογεννιούνται στο εργαστήριό του, από τις πιο συγκινητικές στιγμές είναι το «μυστικό» του κάθε μικρού καλλιτέχνη. Το μυστικό που ανεξάρτητα από το πόσο προχωρά σε ότι αφορά στην τεχνική που χρησιμοποιεί παραμένει εκεί αναλλοίωτο. Το πρωτόπλασμα κάθε ζωγράφου.

Όλα αυτά σε γεμίζουν. Φεύγοντας από το πατάρι και βγαίνοντας ξανά στους δρόμους της πόλης σκέφτεσαι πώς σίγουρα ο κόσμος μπορεί να αλλάξει. Κι ίσως να γίνει αν αφήσουμε τα παιδιά να τον ζωγραφίσουν.

Ελένη Χολέβα-δημοσιογράφος

Back to top button