Ένας κόσμος χωρίς αθωότητα είναι ένας κόσμος που έχει τελειώσει

Εδώ και μέρες ξυπνήσαμε από τον ύπνο μας για να συνειδητοποιήσουμε ότι η ζωή μας έχει γίνει ένας εφιάλτης. Ακούμε, διαβάζουμε, βλέπουμε να εξελίσσεται μπροστά μας το τέλος του κόσμου. Και μην αναρωτιέστε αν πλησιάζει κάποιος μετεωρίτης. Αυτό θα μπορούσε να αφήσει ένα περιθώριο ελπίδας. Δυστυχώς, η επικαιρότητα είναι αυτή που μας φέρνει τα δυσάρεστα νέα και μας κάνει να αισθανόμαστε ότι πέφτουμε στο κενό όσοι ονειρευόμαστε έναν καλύτερο κόσμο.

Μια 12χρονη μόλις ζωή στα χέρια βασανιστών παιδοβιαστών επί μήνες να πληρώνει όσα λάθη, παραβλέψεις, αδιαφορία έχει επιδείξει το ενήλικο είδος γύρω της. Μιλάμε για δεκάδες, εκατοντάδες βασανιστές εμπλεκόμενους, θρησκευόμενους, συζύγους, γονείς, γείτονες, γνωστούς και αγνώστους. Όλοι αυτοί, πάτησαν στη ζωή μιας μικρούλας – και ποιος ξέρει αν ήταν το μόνο παιδί- για να λερώσουν το ιερό της ύπαρξης, την παιδικότητά της.

Δεν ξέρουμε αν είναι η φτώχεια πια που οδηγεί τον κόσμο στον χαμό του. Δεν είναι μόνο η φτώχεια. Είναι και κάτι πιο βαθύ που μας λερώνει. Είναι η ζωή που έγινε μια αχόρταγη πύλη προς το απύθμενο τίποτα. Το χρήμα που λείπει, το χρήμα που περισσεύει. Το χρήμα που μεταλλάσσει τον κόσμο σε σκιάχτρα άδεια, κενά. Εξουσιαστές έτοιμους να σκοτώσουν, να βιάσουν, να εξευτελίσουν και να μη δώσουν λογαριασμό.

Κι αν γλυτώσει ένα 12χρονο παιδί, μπορεί στα 17, 19 ή 20 να βρεθεί βιασμένο στο ΑΤ Ομονοίας ή σε κάποιο ξενοδοχείο καθώς διασκέδαζε ή στα κρύα βράχια ενός γκρεμού στο Ρόδο ή σε ένα από τα αμέτρητα πια ρεπορτάζ που μας ρίχνουν από τα σύννεφα.

Όπου κι αν γυρίσεις βρίσκεις την αθωότητα κατακρεουργημένη με κάθε τρόπο και αλίμονο σε όποιον πιστεύει ότι ο κόσμος συνεχίζει να ζει έτσι. Ένας κόσμος χωρίς αθωότητα έχει ήδη τελειώσει.