Η Πηνελόπη Αναστασοπούλου μιλά για τη φοβία της από τότε που έγινε μανούλα

Το μωρό της Πηνελόπης Αναστασοπούλου και του Φώτη Μπενάρντο είναι από εκείνα με τα μεγάλα ροζ ζουμερά μάγουλα, τα χείλη-καρδιά και το χαρούμενο βλέμμα, αυτά που βλέπεις σε ευχετήριες κάρτες να ποζάρουν με νάζι και στιλ, τυλιγμένα μέσα σε λουλούδια. Όχι, το μωρό αυτό δεν κλαίει ποτέ. Ποτέ όμως. Είμαστε μαζεμένοι στο σπίτι της με τον Φώτη, τους γονείς της, μιλάμε δυνατά και η μικρή Λυδία μάς κοιτάζει με επίμονο βλέμμα γεμάτο περιέργεια και μετά κοιμάται γαλήνια. Δεν την ενοχλούν ούτε οι ομιλίες, ούτε ο κόσμος. Η Πηνελόπη έχει γλυκάνει, το πρόσωπό της είναι φωτεινό και τα μάτια της λάμπουν.

«Οι φίλοι μου μου λένε ότι θα μπορούσα να είμαι μαμά από πάντα, είναι σαν να έχω τέσσερα παιδιά. Από την πρώτη στιγμή που την πήρα στα χέρια μου ήξερα τι πρέπει να κάνω. Το μόνο που έχει αλλάξει είναι πως έχω γίνει ασυνεπής. Μια ζωή έλεγα ότι μπορώ να ανεχτώ τα πάντα, αλλά δεν ανέχομαι τους ασυνεπείς ανθρώπους. Και να τώρα που, ενώ η ζωή μού έχει δώσει τη μεγαλύτερη χαρά, έχω πάθει αυτό που σιχαίνομαι. Για να καταλάβεις, πήγαινα στο γύρισμα είκοσι λεπτά πριν από την προβλεπόμενη ώρα και δύο ώρες νωρίτερα στο θέατρο. Τώρα, όπως καταλαβαίνεις, αυτό δεν παίζει. Και να σκεφτείς ότι έμεινα μέσα στο σπίτι και τις σαράντα μέρες, αν εξαιρέσεις μια φορά που πήγα για φαγητό με τον Φώτη και τους γονείς μου. Γιατί να βγω έξω, αφού το παιδί έτρωγε κάθε μία ώρα;» λέει η Πηνελόπη που θηλάζει την κόρη της αποκλειστικά. Ω, ναι, ανήκει στην κλασική κατηγορία της χαζομαμάς.

«Αλήθεια σου λέω, δεν με ένοιαζε το παιδί να είναι ωραίο – δεν ξέρω γιατί ο κόσμος έχει αυτή την πετριά με την ομορφιά. Βγήκε ακριβώς όπως το ήθελα. Κάθε μέρα σκεφτόμουν πώς θα ήθελα να είναι και έτσι ακριβώς είναι. Έλεγα ότι δεν με ένοιαζε να βγει καλλονή, να είναι η Δούκισσα Νομικού δηλαδή, ήθελα όμως να έχει προσωπικότητα και να είναι αστεία, να έχει πλάκα. Είναι ένα μωρό που γελάει συνέχεια, της μιλάς και σου απαντάει με τον τρόπο της» (σ.σ. και ναι, το μωρό είναι και πανέμορφο). Όμως, τι έχει αλλάξει στη ζωή της με το παιδί; Πιάνει τον εαυτό της να συμπεριφέρεται διαφορετικά; «Ναι, βέβαια. Όταν είμαι, για παράδειγμα, βόλτα με την κόρη μου, βλέπω κάποιον να πλησιάζει και μου περνάνε διάφορες σκέψεις από το μυαλό, του τύπου «τι πάει να κάνει αυτός, θέλει κάτι από εμάς, θα μας κάνει κακό;». Είναι λίγο παράνοια όλο αυτό. Έχω την τάση να είμαι υπερπροστατευτική με το παιδί μου. Αλλά πρέπει να το σταματήσω, γιατί πάλεψα πολύ για να μην έχω φόβο στη ζωή μου. Τα εμπόδια που βάζουμε στη ζωή μας είναι οι φόβοι μας κι εγώ αγωνίστηκα για να τα βγάλω από τη μέση και να γίνω αυτό που είμαι σήμερα. Και αυτό θα ήθελα να μάθω και στο παιδί μου. Άλλωστε πιστεύω πως όσο περισσότερους φόβους έχεις, τόσο πιο μακριά από το στόχο σου βρίσκεσαι», εξομολογείται.

Διαβάστε όλη τη συνέντευξη στο People, που κυκλοφορεί αυτό το Σάββατο, μαζί με το Πρώτο Θέμα