Jannah Theme License is not validated, Go to the theme options page to validate the license, You need a single license for each domain name.
Σχολές γονέων

“ΤΕΛΟΣ ΟΙ ΜΑΣΚΕΣ ΣΤΑ ΣΧΟΛΕΙΑ….”- Ένας δάσκαλος γίνεται η φωνή των παιδιών της πανδημίας

Ο Μάριος Μάζαρης και η σελίδα του Αναγνωστικό, μιλάει για όσα έχουν βιώσει τα παιδιά μας φορώντας μάσκες τα τελευταία χρόνια λόγω πανδημίας αλλά και για την κομβική στιγμή που αυτές…θα πέσουν πια, απελευθερώνοντας τα χαμόγελά τους. Μιλάει βέβαια για όσα αναγκάστηκαν να θυσιάσουν τα παιδιά μας, ενώ η πολιτεία… συνέχιζε να μην πράττει όσα μπορούσε. Τα παιδιά ουδέποτε ρωτήθηκαν για όλα αυτά και ουδέποτε άκουσαν μια συγνώμη…Διαβάστε παρακάτω ένα κείμενο βγαλμένο από την καθημερινότητα των μικρών μαθητών.
ΤΕΛΟΣ ΟΙ ΜΑΣΚΕΣ ΣΤΑ ΣΧΟΛΕΙΑ
οι μάσκες δεν έγιναν ποτέ συνήθεια· άλλοτε έπεφταν, άλλοτε όχι, άλλα παιδιά τις φορούσαν χωρίς παράπονο, άλλα έβρισκαν στιγμές που κλεφτά τις έβγαζαν 🤫,
-οι μάσκες δεν έμαθαν ποτέ να ακούγονταν, τα παιδιά φώναζαν, εσύ φώναζες, τα παιδιά ξαναφώναζαν, κάπου καταλάβαινες τι ήθελαν να πουν και τι ήθελες να πεις 🗣,
-οι μάσκες συνωστίζονταν, υπήρχε δεύτερη και τρίτη, σακουλάκια σκόρπια στις τσάντες, στις τσέπες, παλιές, νέες, ένας σωρό μάσκες που δεν κρατούσαν αποστάσεις μεταξύ τους😷,
οι μάσκες του υπουργείου δε φορέθηκαν ποτέ, ήρθαν για λίγο για να διασκεδάσουν την αμηχανία μας, η τύχη τους δε μάθαμε ποτέ ποια ήταν, όπως και για κάθε τι άχρηστο που δε βρίσκουμε λόγο να το κρατήσουμε,
-οι μάσκες ίδρωναν πάλι και πάλι, σε αίθουσες συναχωμένες ή ζεστές, με ανοιχτά παράθυρα και πόρτες, 🌤
οι μάσκες δεν άλλαζαν τις διαστάσεις, η αίθουσα είχε ακόμα 20 και 25 παιδιά, με θρανία κολλητά, σε λίγα τετραγωνικά🪑,
-οι μάσκες δεν έγιναν ποτέ μόδα, όσο κι αν μάθαμε τα σχέδια, τα χρώματα, τις μάσκες ο ένας του άλλου, δεν έγιναν μέρος της ομορφιάς των παιδιών, μονάχα τρόπος να την κρύβουν 🥰,
οι μάσκες δεν έδιναν φωνή, αλλά στερούσαν. παιδιά που δεν ακούγονταν φορώντας τες, ματαιώνονταν και κρύβονταν, χρονιές ολόκληρες και τμήματα που δεν αντάλλαξαν πολλές κουβέντες μεταξύ τους, είτε γιατί δεν ήθελαν, είτε και γιατί κάποιος δεν έδωσε τον χώρο ν’ ακουστούν 👫,
-οι μάσκες δεν έδιναν χαμόγελα, όσο κι αν λέγαμε στα μάτια των παιδιών πως κρύβεται, ήταν μονάχα μια ψευδαίσθηση και μια δικαιολογία να πιστέψουμε😃,
οι μάσκες παρέμειναν αναποφάσιστες, άλλοτε κολλούσαν σε χωριστά διαλείμματα, άλλοτε σε κοινά, άλλοτε μέσα στο σχολείο, άλλοτε κι έξω, άλλοτε στην παιδική χαρά κι άλλοτε και στον δρόμο🤷🏻‍♂️,
-τα παιδιά προσπάθησαν τόσο πολύ για κάτι που δεν ήξεραν πού οδηγεί, χωρίς κανείς να τους ζητήσει τη γνώμη, χωρίς κανείς να τα ρωτήσει πώς νιώθουν κι όμως προσπάθησαν και εύκολα κι αβίαστα, να μάθουν τόσο γρήγορα κι υπεύθυνα τόσα πολλά μαθήματα,
οι γονείς προσπάθησαν, αγχώθηκαν, ρωτούσαν, μάλωναν, με τους δασκάλους, μεταξύ τους, κάθε γονέας ένας άλλος κόσμος, ένα άλλο κέντρο πληροφοριών και αγωνιών, κι εμείς μονάχα μια ευθύνη να φροντίσουμε όλα μας τα παιδιά,
όσα κρούσματα κι αν είχαμε, όσες φορές κι αν άνοιξαν και έκλεισαν τα τμήματα, τα σχολεία, όσες φορές κι αν είχαμε τηλεμαθήματα και έκτακτες συνθήκες, κανένα τηλέφωνο από το Υπουργείο δεν είχαμε, κανένα οργανωμένο σχέδιο, καμιά εγκύκλιος δεν έφτασε νωρίς, καμιά στο παρά 5, όλες και 5 έφταναν οι οδηγίες κι όλες ανοικτές σε πολλές ερμηνείες, κάθε σχολείο άλλο πρωτόκολλο, άλλα ήθη κι άλλα έθιμα, ένας απέραντος κάμπος από σπαρμένα δεδομένα άτακτα η ζωή των σχολείων.
Τα τελευταία δυο χρόνια ήταν σαν μια μεγάλη Αποκριά, χωρίς όμως το κομμάτι της διασκέδασης. Μονές, διπλές, τριπλές, τα παιδιά έμαθαν να τις φορούν, χωρίς να τους ρώτησε κανείς, χωρίς να τους είπε στην πορεία αν τις αντέχουν, κι όμως τις φόρεσαν. Τώρα που ετοιμαζόμαστε να τις βγάλουμε, αναρωτιόμαστε πόσα χαμόγελα ατόφια θα κρύβονται από κάτω και πόσα αμήχανα. Τα παιδιά ΕΙΝΑΙ το χαμόγελο που επιτέλους ελευθερώνεται. ❤️
Μάριος Μάζαρης
*Φέτος αποχαιρετώ κι εγώ τους μαθητές και τις μαθήτριες που μαζί περάσαμε την πιο κρίσιμη διετία της σχολικής μας ζωής. Στο μέλλον είμαι βέβαιος πως θα ξεχάσω τις δυσκολίες που περάσαμε και θα θυμάμαι πόσο στήριξε ο ένας τον άλλον και πόσο μαγικό και γεμάτο ήταν αυτό το ΤΑΞΙΔΙ. Τους χρωστάω.

Back to top button