Μονογονεϊκές οικογένειες: Δυσκολίες αλλά και νίκες
Οι μονογονεϊκές οικογένειες και οι λόγοι της ύπαρξής τους, έχουν βαθύτερα αίτια με το πιο χαρακτηριστικό τον σύγχρονο τρόπος ζωής.
Στις περισσότερες περιπτώσεις η μονογονεϊκή οικογένεια προκύπτει είτε γιατί οι γονείς έχουν πάρει διαζύγιο, είτε γιατί ο ένας ένας γονιός δεν βρίσκεται στη ζωή, είτε γιατί η μητέρα – υπό κάποιες συνθήκες – οδηγήθηκε να φέρει ένα παιδί στον κόσμο και να το μεγαλώσει μόνη της.
Το 1999 ιδρύθηκε ο Σύλλογος Μονογονεϊκών Οικογενειών ν. Τρικάλων με σκοπό να στηρίξει με οποιονδήποτε τρόπο τα μέλη τους, κυρίως συμβουλευτικά και ψυχολογικά αλλά και να ενημερώσει και να ευαισθητοποιήσει την τοπική κοινωνία και τους φορείς.
Σήμερα αριθμεί 546 μέλη, στην πλειονότητά τους γυναίκες, ενώ δεν λείπουν και οι πατέρες.
Οι δυσκολίες του να μεγαλώνεις μόνη ένα παιδί
Όμως, πόσο εύκολο είναι να μεγαλώνεις μόνος ένα παιδί; Τι κίνδυνοι υπάρχουν για τη σωστή ανατροφή του παιδιού; Όλα αυτά έρχεται να εξηγήσει η πρόεδρος του Συλλόγου, κα. Ευρυδίκη Χαχάμη.
Το να μεγαλώνεις μόνη ένα παιδί, όπως είναι εύλογο έχει αρκετές δυσκολίες, με τις συνηθέστερες όπως επισημαίνει η κα. Χαχάμη, να χαρακτηρίζονται από το τρίπτυχο «στέγη – εργασία – φροντίδα παιδιών». Είναι αυτονόητο ότι όταν μόνο ένας γονέας καλείται να καλύψει τις πρακτικές και οικονομικές ανάγκες των παιδιών, το βάρος είναι μεγαλύτερο και πρέπει μόνος του να μεριμνήσει για όλα αυτά. «Αλλά με αγάπη και δύναμη, όλα αντιμετωπίζονται», τονίζει η πρόεδρος.
Μια δυσκολία ακόμη σε αυτές τις οικογένειες, είναι ο διπλός ρόλος που καλείται να παίξει ο γονέας και κυρίως όταν πρέπει να ληφθούν κάποιες αποφάσεις. Κάτι που έρχεται να βοηθήσει ο Σύλλογος με τον συμβουλευτικό του χαρακτήρα.
Μετά από όλα όσα έχει ζήσει αλλά και έχει γνωρίσει από την θέση της προέδρου, δεν θα ήταν δυνατόν η κα. Χαχάμη να μην έχει αποκτήσει την κατάλληλη δύναμη και πείρα, ώστε να μπορέσει να συμβουλέψει.
Από την πλευρά της συνιστά στις μητέρες που μεγαλώνουν μόνες τους ένα παιδί «να ξυπνήσουν το θηρίο μέσα τους και να μην κοιτάνε πίσω» γιατί όπως εξηγεί «αν σε κυριεύσει το άγχος και η στενοχώρια δεν μπορείς να πάρεις σωστές αποφάσεις».
Παράλληλα, οι γονείς καλό είναι να θυμούνται ότι:
– Θα πρέπει να επιτρέψουν στο παιδί, να είναι παιδί και όχι να αναλάβει καθήκοντα ενήλικα, που αυτό συνεπάγεται με ένα μεγάλο φορτίο.
– Θα πρέπει να απαντούν στις ερωτήσεις του παιδιού, σε σχέση με τον άλλο γονέα, αλλά με όρια και τρόπο ευαίσθητο.
– Θα πρέπει να τους προτρέπουν να λένε την γνώμη τους και να εκφράζουν τα «θέλω» τους
– Θα πρέπει να μην χρησιμοποιούν να παιδιά για να εκδικηθούν ο ένας τον άλλο.
Οι πιθανές συγκρούσεις μεταξύ των γονέων πρέπει να παραμένουν μεταξύ τους και να μεταφέρεται στο παιδί μια ατμόσφαιρα σταθερότητα και αγάπης, όπου και οι δύο γονείς, ανεξάρτητα από τις μεταξύ τους διαφορές, νοιάζονται για το καλό του παιδιού τους.
Τα παιδιά έχουν ανάγκη να μπορούν να κρατήσουν αναμνήσεις από τον εκλιπόντα γονέα και γι΄ αυτό χρειάζεται ο κηδεμόνας τους να τα διευκολύνει σε αυτή τη διαδικασία και να κρατάνε «ζωντανή» την μνήμη.