Η ιστορία ενός 18χρονου πρόσφυγα…
Ο Anas Sirag Alden έκλεισε τα 18 του χρόνια πριν λίγους μήνες. Εδώ, στα Τρίκαλα. Στην Ελλάδα. Έφυγε στα 17 από την εμπόλεμη Συρία. Μόνος, για να φτάσει πολλούς μήνες μετά στην Ελλάδα, αφού πέρασε από το Λίβανο, την Τουρκία…
Στα Τρίκαλα ζει τους τελευταίους πέντε μήνες. Είναι χαρούμενος τελευταία γιατί κατάφερε να ολοκληρώσει την προεγγραφή του και να πάρει τα χαρτιά. Αυτά τα πολυπόθητα χαρτιά που κάνουν κάθε πρόσφυγα χαρούμενο… έστω για λίγο.
Ο Anas Sirag Alden διηγήθηκε στο στούντιο Τρικάλων της ΕΡΤ και στην εκπομπή «Δρομολόγιο Αντιθέσεων» την ιστορία του. Μιλάει αγγλικά και στην μετάφραση βοήθησε το μέλος του Δικτύου για τα Πολιτικά και Κοινωνικά Δικαιώματα, Αλέξανδρος Παππάς.
Ο Anas έφυγε από τη Δαμασκό, όπου ζούσε με την οικογένειά του, για να γλιτώσει από τον πόλεμο. Η μητέρα του αποφάσισε ότι ο Anas έπρεπε να φύγει για να συνεχίσει τις σπουδές του. Έφυγε λίγο πριν τελειώσει την τελευταία τάξη του σχολείου. Λίγο πριν σπουδάσει μηχανικός ή δημοσιογράφος, γιατί αυτό είναι το όνειρό του. Και πήρε αυτή την απόφαση η μητέρα του γιατί ο Anas ή θα πήγαινε στον στρατό για πολλά χρόνια ή θα έπρεπε να σπουδάσει και μετά να πάει στον στρατό. Στον στρατό σε μία εμπόλεμη περιοχή…
Λέει ότι είναι μεγάλος. Παρότι είναι μόλις 18 ετών. Λέει ότι ήταν κάποτε μικρός, πριν αρχίσει ο πόλεμος. Έχασε την παιδική του αθωότητα γύρω στα 12 χρόνια του. Ζει με την ελπίδα ότι θα γυρίσει πίσω. «Φυσικά και θα γυρίσω», δηλώνει. «Ήμουν – λέει – 12 χρονών. Οι μέρες, όταν άρχισε ο πόλεμος ήταν πολύ άσχημες. Άκουγες κακές ειδήσεις συνεχώς. Όταν ήταν να φύγουμε για το σχολείο λέγαμε στην οικογένειά μας αντίο για πάντα, γιατί δεν ήξερες αν θα ξαναγυρίσεις ή αν θα τους ξαναδείς ή αν θα γινόταν κάποια έκρηξη κατά τη διάρκεια της ημέρας». Στην Συρία δεν υπάρχει τίποτα. Ηλεκτρικό ρεύμα έχουν για 2 ώρες και κάθε 4 ώρες διακόπτεται…
Πριν ξεκινήσει ο πόλεμος ο Anas είχε μία όμορφη ζωή. «Πριν τον πόλεμο ήταν πολύ – πολύ όμορφα. Όλα ήταν ελεύθερα, τίποτε δεν ήταν ακριβό, μπορούσες να κάνεις τα πάντα. Πριν τον πόλεμο είχε μία πολύ καλή δουλειά ο πατέρας μου. Είχε εστιατόρια. Τα σχολεία ήταν πολύ καλά γιατί οι καθηγητές ήταν σαν φίλοι, όχι σαν δάσκαλοι». Μετά άρχισε ο πόλεμος.
Αποχαιρέτησε έτσι τους γονείς του και τα αδέρφια του στα 17 του χρόνια για να πάει στο Λίβανο και από εκεί στην Τουρκία. Η διήγησή του υπήρξε σπαρακτική…
Υποτίθεται ότι θα τον έβρισκαν στην Τουρκία οι γονείς και τα αδέρφια του. Για να πάει όμως κάποιος από τη Συρία στην Τουρκία χρειάζεται βίζα και είναι πολύ ακριβή. Έτσι, έμεινε στην Τουρκία αρκετό καιρό και δούλευε. Για 16 και 17 ώρες την ημέρα.
Αποφάσισε να φύγει, για την Ευρώπη. Είναι πολύ εύκολο, όπως είπε και ο ίδιος. Πλήρωσε (απαραίτητη προϋπόθεση) για να ανεβεί, όπως του είπαν στην αρχή, μαζί με 30 άλλα άτομα σε μία βάρκα. Η βάρκα ήταν 9 μέτρα, φουσκωτή και ανέβηκε τελικά με άλλα 79 άτομα! Έβαλαν τις γυναίκες και τα παιδιά στο μέσον της βάρκας και περιμετρικά τους άντρες και βγήκαν 3 ώρες μετά στη Χίο, με τα παιδιά να κλαίνε και κανένα να μην μπορεί να κουνηθεί. Στη συνέχεια τους πέρασαν με καράβι στη Μυτιλήνη.
«Ήμαστε τυχεροί – λέει – γιατί πήραμε τα χαρτιά σε μία μέρα. Στην Αθήνα βρήκαμε κάποιους που μιλούσαν Αραβικά και μας είπαν ότι μπορούσαμε να πάμε στα Σκόπια. Στην πορεία προς την Ειδομένη, η αστυνομία τους σταμάτησε στα Τρίκαλα». Εδώ έκανε φίλους. Μετά το Κλειστό Δημοτικό της Μπάρας τους μετέφεραν στη Νέα Καβάλη. Οι φίλοι του όμως από τα Τρίκαλα δεν τον ξέχασαν. Τον έφεραν στα Τρίκαλα και ζει εδώ. Πριν λίγες μέρες ολοκλήρωσε την προεγγραφή. Με τους γονείς και τους φίλους του επικοινωνεί καθημερινά, μέσω viber. Περιμένει πάντα να τελειώσει ο πόλεμος για να γυρίσει και να δει τους γονείς του, τα αδέρφια του, τους φίλους του…
ert.gr