Η έγκαιρη παρέμβαση σώζει ζωές!-Από την Ομάδα Γονέων με Παιδιά που χρήζουν Ειδικής Αγωγής “Παρέμβαση για την Ειδική Αγωγή”
Ένιωθα ότι κάποιος έκλεψε το βλέμμα του παιδιού μου. Ότι δεν μπορούσα μπω στην
ψυχή του. Στην σκέψη του. Ήταν ένα ξένο παιδί που όλο το πλησίαζα και όλο μου
ξέφευγε. Και τότε άρχισαν διάφοροι να μας βομβαρδίζουν. Οι «Ειδικοί»!!! Που δεν σε
λένε καν με το όνομά σου. Είσαι η «μαμά». Καμιά φορά και με ύφος ακαταλαβίστικο
για εμένα. Έρχονταν και στο σπίτι. Εικόνες παντού. Και εντολές, εντολές, εντολές. «Μην
έχετε τόσα παιχνίδια παντού μέσα στο δωμάτιο. Ο μικρός αποπροσανατολίζεται» «Μην
του μιλάτε ταυτόχρονα, μπερδεύεται» «δεν λέμε όχι,μην,δεν» «Να κάθεται πάντα στην
ίδια θέση στο τραπέζι» «Να ακολουθείτε ρουτίνες» «Να τον κοιτάζετε στα μάτια. Να
συνδέεστε μαζί του» «Να κατεβαίνετε στο ύψος του». Ορολογία πρωτόγνωρη για τους
γονείς. Portage, pecs, teach. Και όλα με πρόγραμμα. Πιεστικά. Διαβολεμένα πιεστικά
όλα αυτά.
Πώς θα τα έκανα όλα αυτά; Δύσκολο πράγμα να είσαι η μαμά ενός ιδιαίτερου παιδιού.
Ενός παιδιού που είναι μέσα στο αυγό του και δεν υπάρχει ούτε μια τόση μικρή ρωγμή
να το τραβήξεις προς τα έξω. Είπα να τους εμπιστευτώ όμως. Δεν είχαμε άλλη επιλογή.
Όταν σε ρίχνουν μέσα στην θάλασσα δύο επιλογές έχεις. Ή να πνιγείς ή να αρχίσεις να
κολυμπάς. Με πολλές αντιστάσεις ομολογουμένως στην αρχή. Και σιγά σιγά άρχισε
δειλά δειλά να μας απλώνει το χέρι, να τον τραβήξουμε προς τα έξω. Ναι οι οδηγίες
άρχισαν να έχουν αποτέλεσμα, να υπάρχει ανταπόκριση. Άλλοτε μεγαλύτερη, άλλοτε
μικρότερη. Μια στα πάνω μας , μια στα κάτω μας. Ο δρόμος μακρύς αλλά νιώθω τόσο
τυχερή που δεν χάσαμε πολύ χρόνο. Πάντα χάνεις χρόνο αλλά τουλάχιστον ξεκινήσαμε
έγκαιρα. Πάντα κάνεις λάθος επιλογές αλλά τουλάχιστον να κάνεις τις λιγότερες. Οσο
νωρίτερα όμως ξεκινήσεις, τόσο πιο γρήγορα ξεκινάς την ουσιαστική ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ για
να υπάρξει μια ΕΛΠΙΔΑ. Γιατί δεν είναι μόνο το παιδί που πρέπει να νοιαστείς. Είναι
και ο εαυτός σου. Το Είναι σου. Το άλλο σου παιδί. Ο σύντροφός σου. Και όλοι μαζί ως
μια ομάδα που εκπαιδευόμαστε για να προχωρήσουμε μαζί. Γιατί ο αυτισμός δεν έχει
ουσιαστική θεραπεία. Είναι μια διαρκής εκπαίδευση και παρέμβαση.
(μαμά παιδιού με αυτισμό)
Η θεραπευτική παρέμβαση σε παιδιά με αναπτυξιακές διαταραχές και άλλες
μαθησιακές δυσκολίες, αποτελεί τον ακρογωνιαίο λίθο στην ειδική αγωγή, καθώς
πλαισιώνει τις ανάγκες του παιδιού αλλά και ολόκληρης της οικογένειας.
Η θεραπευτική ομάδα, στηρίζει το παιδί, ώστε να αναπτύξει λόγο και επικοινωνία, να
προάγει την αυτονομία του, να στηρίξει την κοινωνικο συναισθηματική του ανάπτυξη,
να αντιμετωπίσει τα μαθησιακά του ελλείμματα, να ενταχθεί στην κοινωνική ομάδα του
σχολείου.
Τα τελευταία χρόνια, μάλιστα, η ελληνική θεραπευτική κοινότητα, σύμφωνα και με τα
σύγχρονα διεθνή ερευνητικά δεδομένα, είναι σε θέση να πραγματοποιήσει έγκαιρη
διάγνωση και να συστήσει την ένταξη ενός μικρού παιδιού (ακόμη και 1.5-2 ετών) σε
πρώιμη παρέμβαση. Η επιλογή της ένταξης ενός παιδιού σε θεραπευτικό πλαίσιο, τόσο
νωρίς, αξιοποιεί την πλαστικότητα του παιδικού εγκεφάλου, ώστε πολλές σημαντικές
δυσκολίες όπως αυτές παιδιών με αυτισμό στον τομέα της κοινωνικής επικοινωνίας, να
παρουσιάζουν εξαιρετική βελτίωση. Πρακτικά αυτό σημαίνει καλύτερη πρόγνωση για
την αναπτυξιακή πορεία του παιδιού, καλύτερη ένταξη στο σχολικό περιβάλλον,
λιγότερα προβλήματα συμπεριφοράς και σημαντικά μεγαλύτερο βαθμό αυτονομίας.
Σε κοινωνικό επίπεδο, η σύγχρονη ελληνική τάση στην ειδική αγωγή, έχει αναπτύξει
ισχυρούς δεσμούς ανάμεσα στους θεραπευτές, τους γονείς, το σχολείο και την
κοινότητα. Έχει αρχίσει να διαμορφώνεται μία ‘ασφαλής βάση’ πάνω στην οποία, η
ποιότητα ζωής των παιδιών με ιδιαιτερότητες και των οικογενειών τους βελτιώνεται,
καθώς η ενημέρωση και η διαρκής συνεργασία όλων των εμπλεκόμενων φορέων,
αποτελεί μέρος της παρέμβασης.
Μια φυσική συνέπεια αυτής της διαδικασίας είναι τα άτομα με αυτισμό, μαθησιακές
δυσκολίες και άλλες διαταραχές να είναι πιο ενεργοί πολίτες, περισσότερο αυτόνομοι
και καλύτερα ενταγμένοι σε μια κοινωνία που θα σέβεται την διαφορετικότητα.