«Ζητείται ελπίς»-Από τη φρίκη του πολέμου στο πουθενά της Ευρώπης

Κέντρο φιλοξενίας προσφύγων στο Κουτσόχερο Λάρισας μεσημέρι . Ο ήλιος καυτός και ο τόπος φλέγεται λιώνοντας κάθε αντοχή αυτών των ανθρώπων που από τη φρίκη του πολέμου βρέθηκαν να σβήνουν τις ελπίδες τους στα αμμοχάλικα του πουθενά της Ευρώπης.

Ο χώρος όντως μεγάλος, ευρύχωρος, ευάερος και ευήλιος…παραπάνω από το αναμενόμενο. Τόσο παραπάνω που καταλήγει απάνθρωπος. Είναι να απορεί κανείς όταν έβαλαν κάτω τη λίστα των χώρων που ήταν διαθέσιμοι σκέφτηκαν άραγε ότι σε αυτούς θα φιλοξενηθούν άνθρωποι; Μάλλον όχι! Ο χώρος είναι ο ορισμός της ακαταλληλότητας, εκτός αν κάποιοι πιστεύουν ότι μόνη προϋπόθεση για τους πρόσφυγες είναι να υπάρχει γη κάτω από τα πόδια τους και τίποτα άλλο.

 

Γιατί η αλήθεια είναι ότι στο εν λόγω στρατόπεδο, μόνο γη υπάρχει για να πατήσεις. Ούτε ένα κτίριο να στεγαστούν οι δομές, παντού σκηνές απλωμένες χωρίς καν στρώματα, χωρίς καμία υποδομή, χωρίς καμιά σκιά, με τη θερμοκρασία να υπερβαίνει Απρίλη μήνα τους 30 βαθμούς. Παιδιά παίζουν ενώ οι περισσότεροι ενήλικες είναι στην ουρά του συσσιτίου. Πλησιάζουν, γελούν και σε χαιρετούν πολλά από αυτά ήδη στα ελληνικά.

 

Πάει καιρός που είναι πλέον στη χώρα μας. Πολλά από τα παιδάκια τα έχουμε συναντήσει στο Φρούριο Τρικάλων. Χαμογελώντας σου λένε “trikala good”, δηλαδή «καλά τα Τρίκαλα». Ελπίζουν ότι θα γυρίσουν, γιατί οι συνθήκες εκεί είναι άθλιες.

 

Στο σύνολό τους τα παιδιά είναι ήδη άρρωστα και με δερματικές παθήσεις από τον καυτό ήλιο. Αλλά και τη σκόνη που μπαίνει παντού, που κάθεται πάνω τους συνεχώς, που δεν τα αφήνει να αναπνεύσουν. Βήχουν αλλά χαμογελούν…Και κανείς δεν μπορεί να κάνει τίποτα. Τα παιδιά υποφέρουν το ίδιο και οι γονείς τους. Καθημερινά σκοτώνουν φίδια, ποντίκια περνούν πάνω από τα σώματα των παιδιών όταν κοιμούνται τη νύχτα. Σκορπιοί παντού.

 

 

Κοιτώντας γύρω σου νομίζεις ότι μόλις βγήκες από τη χρονοκάψουλα, σε εποχές της δικής μας προσφυγιάς. Παντού δυστυχία και προσμονή για κάτι καλύτερο που όλο και περισσότερο απομακρύνεται. Είμαστε όμως στο 2016, είμαστε όμως στην Ευρώπη, και είμαστε άνθρωποι ή πάψαμε να είμαστε; Το στρατόπεδο μόνο χώρος φιλοξενίας δεν είναι…Είναι βέβαιο ότι όσο αδιαφορούμε, θα έρθουν και τα χειρότερα, και το κρίμα θα είναι στα χέρια όλων μας.