Αυτισμός: Η απελευθέρωση της πεταλούδας

Ο Απρίλης είναι ο μήνας ευαισθητοποίησης για τον Αυτισμό. Το trikalakids.gr θα μπορούσε να φιλοξενήσει πολλές εμπειρίες γονιών με παιδιά που ζούνε στο φάσμα του αυτισμού. Σκεφτήκαμε όμως ότι σε κανένα από αυτούς τους γονείς δεν αξίζει να τον δει κανείς με τη διάθεση της κλειδαρότρυπας… και δυστυχώς υπάρχουν στην κοινωνία μας και τέτοιοι άνθρωποι.

Ας μιλήσουμε εμείς λοιπόν για τον Αυτισμό. Κι ας μην έχουμε παιδιά που ανήκουν στο φάσμα. Θα μπορούσαμε να έχουμε. Θα μπορούσαμε να είμαστε εμείς στη θέση αυτών των γονιών ή και των παιδιών. Γιατί δεν υπάρχει επιλογή. Υπάρχει όμως η μοναδικότητα της κάθε περίπτωσης. Γιατί κανένας γονιός δεν έχει απολύτως καμία ευθύνη. Γιατί δεν υπάρχουν μαγικές συνταγές για να τον «αποφύγεις» δεν υπάρχουν μαγικές συνταγές θεραπείας. Γιατί δεν είναι ασθένεια, είναι ένας άλλος τρόπος να βλέπει κανείς τα πράγματα.

Υπάρχει μόνο ένας δρόμος: Να εξακολουθείς να ονειρεύεσαι για το παιδί σου να είναι ευτυχισμένο. Να είναι και ένας ευτυχισμένος ενήλικας.

Νομίζετε ότι είναι εύκολο αυτό;

Μερικές φορές, μιλώντας με γονείς που μεγαλώνουν παιδιά με αυτισμό, έρχομαι στη θέση τους την ώρα της πρώτης διάγνωσης. Όταν κάποια σημάδια σου δείχνουν ότι κάτι δεν πάει όπως το ονειρεύτηκες, και τελικά όλα έρχονται επισήμως να στο επιβεβαιώσουν.

 

Σκέφτομαι εκείνη τη στιγμή, που οι γονείς αυτοί δεν έχουν καν το χρόνο να σοκαριστούν. Που πρέπει όλα να γίνουν με την επιστημονική ορθότητα να βρούνε ξαφνικά όλα τα αποθέματα της δύναμης, της αντοχής για έναν αγώνα διαρκείας, τη θέληση για εκπαίδευση και να χτίσουν από την αρχή το όνειρό τους. Την ώρα που γυρνούν στο σπίτι, που πρέπει στον κύκλο της δύναμης να βάλουν όλα τα άτομα που σχετίζονται με το παιδί, γιαγιάδες, παππούδες, θείους, θείες, φίλους… Νομίζετε ότι είναι εύκολο και αυτό;

Τίποτα δεν είναι εύκολο είμαι σίγουρη. Γι’ αυτό τους θαυμάζω. Γιατί τους βλέπω με πόση αυταπάρνηση, με πόση βαθιά αποδοχή αγαπούν τα παιδιά τους. Με πόση λαχτάρα και αυτοθυσία, ακολουθούν τα βήματα για να συντονιστούν σε μια καθημερινότητα που για τους υπόλοιπους είναι μια κανονικότητα-την οποία μάλιστα θεωρούμε και κουραστική πολλές φορές!

Είναι οι γονείς που χτίζουν μόνοι τους. Χτίζουν της γέφυρες της ζωής με το παιδί τους, για να έρθει μια ανύπαρκτη μέριμνα, μια ανήμπορη να ανοίξει την αγκαλιά της κοινωνία να γκρεμίσει όσα κατάφεραν. Γιατί ακόμη και σήμερα, παραμένουμε απέναντι αγνοώντας. Μένουμε ημιμαθείς και αμέτοχοι σε ότι δεν βρίσκεται στο σπίτι μας. Και μαζί με μας, πολλές φορές, παρασύρουμε και τα παιδιά μας να χτίζουν τοίχους σε ότι είναι διαφορετικό. Σε βαθμό που τελικά εμείς είμαστε κλεισμένοι σε ένα σκάφανδρο και ο κόσμος του αυτισμού γεμάτος ελεύθερες πεταλούδες.

Είμαστε τυχεροί ναι. Αλλά τίποτα δεν είναι μόνιμο. Πέρα από αυτό, τίποτα δεν μας κάνει καλύτερους. Αν οφείλουμε να κάνουμε κάτι είναι να μάθουμε, να μιλήσουμε, να παλέψουμε και για όσα, πολλοί από εμάς σήμερα, πιστεύουν ότι δεν μας αφορούν. Και αν χρειάζονται κάτι οι γονείς με παιδιά με Αυτισμό, δεν είναι ούτε λύπηση, ούτε παρηγοριά. Γιατί τα παιδιά τους είναι υπέροχα διαφορετικά! Το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι να νιώσουμε και να δείξουμε την αποδοχή. Έτσι όχι μόνο θα βοηθήσουμε αλλά θα βοηθηθούμε κι εμείς, γνωρίζοντας έναν υπέροχο μοναδικό κόσμο.

E.X.