Αμιρ… Όταν γονείς και δάσκαλοι δίνουν βήμα στο ρατσισμό

Ο Αμιρ είναι ο μαθητής που δεν του επιτράπηκε να κρατήσει την ελληνική σημαία στην παρέλαση της 28ης Οκτωβρίου, δίνοντάς του τελικά για τα μάτια του κόσμου, μια πινακίδα που έδειχνε σε ποιο σχολείο φοιτά. Όλα αυτά με τη στήριξη του Συλλόγου Διδασκόντων και με τη στήριξη του Συλλόγου Γονέων και Κηδεμόνων.  Λίγες μέρες μετά, το σπίτι του στη Δάφνη, έγινε στόχος  επίθεσης. Ξημερώματα, πέταξαν μπουκάλια και πέτρες, σπάζοντας παράθυρα προκαλώντας με μένος καταστροφές.

Στις φωτογραφίες βλέπουμε τον μικρό Αμιρ και την οικογένειά του, έντρομους, απογοητευμένους. Όποιος και να το έκανε η ευθύνη βαραίνει και τους δασκάλους και τους γονείς ηθικά. Έδωσαν βήμα στο ρατσισμό, στερώντας του τη σημαία την οποία με χαρά θα κρατούσε κάνοντας παρέλαση, δεν προστάτευσαν το παιδί αλλά έδρασαν με τρόπο που έλεγε “Εμείς είμαστε εμείς κι εσύ ένας ξένος και μόνος”. Είναι τιμή για τους Έλληνες, κάποιος που δεν κατάγεται από τη χώρα να θέλει να κρατήσει τη σημαία μας. Αυτό προφανώς το αγνοούν οι εν λόγω δάσκαλοι και γονείς. Επίσης η 28η Οκτωβρίου, σηματοδοτεί τους αγώνες ενάντια στο φασισμό και  στο ναζισμό. Χιλιάδες πρόσφεραν τη ζωή τους υπέρ των αξιών της ειρήνης, της αλληλεγγύης, της αγάπης προς τον άνθρωπο.

Φαίνεται όμως ότι έχουμε μπερδέψει τα πράγματα. Ειλικρινά είναι δύσκολο να φανταστεί κανείς τι συζητούνε οι γονείς που σκέφτηκαν ότι ήταν κακή ιδέα να κρατήσει ο Αμιρ τη σημαία, τι λένε στα παιδιά τους γι’ αυτό. Τι μαθαίνουμε στα παιδιά μας; Πώς μπορούμε να αγαπάμε τα παιδιά μας αλλά όχι το μέλλον τους; Ο κόσμος του αύριο ανήκει σε αυτά. Πώς μπορούμε να τον προδικάζουμε και να τον μπολιάζουμε με μίσος;

Αναρωτιέμαι βλέποντας αυτές τις εικόνες, πόσα χτυπήματα να έχει δεχθεί η παιδικότητα αυτού του παιδιού και ποιος έχει το δικαίωμα να του στερήσει την ομορφιά της ανεμελιάς. Σκέφτομαι μετά τη σημαία στα χέρια ενός άλλου παιδιού, κατά τα πρότυπα των γονιών και δασκάλων της υπόθεσης… και στην παρέλαση να το επευφημούν με χειροκροτήματα και ενθουσιασμό… και αλήθεια «κρύβω μέσα μου ένα παιδί που δεν δέχεται πως μπορώ να γελάω όταν την ίδια στιγμή κάποιος κλαίει».

Και αυτό το παιδί κλαίει… κλαίει στη χώρα μας, κλαίει στην ψεύτικη αγκαλιά μας….

Ε.Χ.