Γυρνώντας τα παιδιά στο σπίτι σήμερα αναπόφευκτα θα έρθουν αντιμέτωπα με τον παραλογισμό του πολέμου. Οι ενήλικες που βρισκόμαστε γύρω τους μπορούμε:
να τα ακούσουμε με προσοχή, να τους επιτρέψουμε να εκφράσουν τα συναισθήματά τους χωρίς ενοχή.
να μοιραστούμε μαζί τους τα δικά μας συναισθήματα.
να απαντήσουμε σε ό,τι μας ρωτούν χωρίς πολλές λεπτομέρειες ή περισσότερες πληροφορίες από αυτές που μας ζητούν.
να αποφύγουμε την έκθεσή τους σε εικόνες βίας, θρήνου, πόνου. Σαφώς τα παιδιά θα δουν εικόνες από τον πόλεμο. Η διαρκώς, όμως, ανοιχτή τηλεόραση, η συνεχής ροή εικόνων και πληροφοριών βοηθούν να πυροδοτηθεί ο φόβος κι η ανασφάλεια που μπορεί να αισθάνονται.
Όταν μας ρωτούν για το μέλλον, μπορούμε να απαντήσουμε πως δεν ξέρουμε. Μπορούμε να τα βοηθήσουμε να αγκαλιάσουν την αβεβαιότητα μιας ρευστής κατάστασης, ειδικά αν η απάντησή μας συνοδεύεται με μια ζεστή σφιχτή αγκαλιά και την υπενθύμιση πως εστιάζουμε στο τώρα και τώρα είμαστε ασφαλείς.
Δε χρειάζεται να έχουμε όλες τις απαντήσεις.Χρειάζεται, όμως, να προσέξουμε ιδιαίτερα ποιες λέξεις, ποιες εικόνες, ποιες κινήσεις θα χρησιμοποιήσουμε για να περιγράψουμε στα παιδιά το απάνθρωπο πρόσωπο του ανθρώπου.
