Bullying: Είναι κάτι πιο βαθύ που μας λερώνει…

Η εποχή μας εμφανίζει τεράστιες αντιθέσεις. Από τη μία οι γονείς τρέχουμε τα παιδιά από δραστηριότητα σε δραστηριότητα για να ανοίξουμε τους ορίζοντές τους, έχουμε πρόσβαση σε μια τεράστια πηγή πληροφορίας για το πώς πρέπει να δρούμε, έχουμε συμμάχους βιβλία, επιστήμονες για να μεγαλώσουμε όπως πρέπει τα παιδιά μας… Από την άλλη πλευρά αυτών των “προνομίων”, έχουμε παιδιά κλεισμένα στο καβούκι του “μίσους” .  Απίστευτα περιστατικά σχολικής βίας βλέπουν σχεδόν σε εβδομαδιαία βάση το φως της δημοσιότητας και αυτό είναι μόνο η κορυφή του παγόβουνου.

[divider]

[divider]

Οι ιστορίες σχολικού εκφοβισμού πολλές.  Όλες ξεκινουν από την περιθωροποίηση του θύματος. Σε κάθε περίπτωση, σήμερα δεν πρέπει να εστιάσουμε στο παιδί που βρίσκεται στην απομόνωση μόνο, αλλά στο παιδί που ασκεί τη βία ή αλλιώς που εξασκείται στο μίσος και στο ρατσισμό.

Και αυτό το μίσος, η ιστορία δηλαδή του κάθε παιδιού που γίνεται θύτης, ξεκινά από την αγκαλιά μας. Από τον τρόπο που του δείχνουμε τον κόσμο. Από την αγκαλιά μας ξεκινούν και οι καλές και οι κακές ιστορίες… Είναι οι λεγόμενες “αρχές” που κάπως ξενίζούν όταν μιλάμε για παιδιά, μιας και τα παιδιά έχουν τον ήλιο της αγάπης μέσα τους. Δυστυχώς όμως, με τον τρόπο μας, μερικές φορές τον σβήνουμε, τον σκοτεινιάζουμε…. Έχει σημασία μέσα σε ποιο σύστημα αξιών μεγαλώνει ένα παιδί όμως.

[divider]

 

[divider]

 

Για παράδειγμα, η γενιά μου, κι εγώ η ίδια μοιραία… μεγαλώσαμε υπό την ασφυκτική πίεση του νεοπλουτισμού. Η περιθωριοποίηση λοιπόν αφορούσε την κοινωνική και οικονομική επιφάνεια των οικογενειών μας. Ναι, σε μια επαρχιακή πόλη, το δάχτυλο της ενδοσχολικής βίας (ψυχολογικής κυρίως), σε έδειχνε γιατί ίσως δεν ζούσες σε ένα σούπερ σπίτι, δεν είχε τέλειο αυτοκίνητο ο μπαμπάς σου κοκ. Όχι μόνο βέβαια, αλλά και γι’αυτό…

Θα μου πείτε τα παιδιά πώς το διέκριναν αυτό; Όχι δεν το έκαναν αυτά. Φαντάζομαι ότι τους το έδειχναν οι γονείς τους, με τον τρόπο ζωής τους, με τις χαμηλόφωνες κουβέντες στο σαλόνι ενώ τα παιδιά έπαιζαν γύρω τους, με τις παρέες που επιδίωκαν να έχουν και εκείνες που απεφευγαν. Ελπίζω σήμερα που είναι πια γονείς οι περισσότεροι από τους τότε μαθητές, να άλλαξαν…

Τα παιδιά για να μάθουν, ακούν, βλέπουν, αισθάνονται. Παράδειγμα, οι συζητήσεις που γίνονται γύρω από τους πρόσφυγες, αύριο θα γίνουν συμπεριφορά, θα γίνουν στάση ζωής…Υπάρχει λοιπόν κάτι πιο βαθύ που λερώνει την κοινωνία του σήμερα και του αύριο. Σήμερα στο προαύλιο ενός σχολείου, αύριο στον κόσμο έξω από αυτό… Και βρίσκεται στην αγκαλιά μας.

Το πρώτο μέτρο λοιπόν κατά της ενδοσχολικής βίας, είναι αυτό: Αφήστε τα παιδιά να χαρούν τις σχέσεις τους, αφήστε τα παιδιά να μάθουν τον κόσμο μέσα από την αγάπη και όχι την κακεντρέχεια, αφήστε τα παιδιά να αναγνωρίσουν τη διαφορετικότητα και να την αγκαλιάσουν, να μάθουν πως κάθε άνθρωπος είναι ξεχωριστός, γιατί είναι μοναδικός. Μην σβήνετε τον ήλιο μέσα τους.

Να ονειρευτούμε έναν κόσμο ΑΓΑΠΗΣ …Και να τον ζήσουμε!

 

 

*Το σκίτσο είναι του φίλου μας Κουρσό που με πολλή αγάπη πρόσφερε στο trikalakids.gr για την Ημέρα της Μητέρας και τον ευχαριστούμε ακόμη μια φορά γι’αυτό. Η αγκαλιά όμως πάντα είναι η μήτρα κάθε καλής ή κακής ιστορίας.