Το δυστύχημα σε σχολείο των Σερρών ένα πράγμα μας δείχνει…

Δεν υπάρχει γονιός που να μπορεί να ησυχάσει από τη μέρα που ο μαθητής του Δημοτικού Σχολείου Σερρών έχασε τη ζωή του μέσα στο σχολείο του, την ώρα που οι γονείς του θεωρούσαν ότι το παιδί ήταν σε ένα ασφαλές περιβάλλον. Θα περίμενε κανείς ότι η χαμένη ζωή ενός παιδιού θα κινητοποιούσε το αίσθημα ευθύνης έστω και σε έναν από όλους τους αρμόδιους αναρμόδιους.

Κι όμως. Η υπουργός Παιδείας παραμένει στο γραφείο της παρά το γεγονός ότι στα σχολεία που λειτουργούν υπο την ευθύνη της χάνουν τη ζωή τους μαθητές. Ο δήμαρχος Σερρών επίσης μαζί και ο αντιδήμαρχος Παιδείας. Η διεύθυνση Πρωτοβάθμιας Σερρών άφαντη. Ο διευθυντής του σχολείου θα υποδεχτεί ξανά τα παιδιά. Όλοι συγκλονισμένοι. Όλοι όμως στις θέσεις τους. Θα αναρωτηθεί κανείς “ποιος έχει την ευθύνη;”

Αν ρωτήσουν τους γονείς η απάντηση θα είναι ΟΛΟΙ. Ο καθένας από τη θέση του. Το ζήτημα στη συγκεκριμένη περίπτωση και σε κάθε αντίστοιχη περίπτωση, δεν είναι μόνο να τιμωρηθεί ο τελικός υπεύθυνος ανεύθυνος, σημασία έχει η ελάχιστη αίσθηση του δυσβάσταχτου κόστους. Ένα παιδί πέθανε στο σχολείο του. Και κανένας μα κανένας δεν παραιτήθηκε. Και ο εργολάβος ελεύθερος.

Δεν είναι η πρώτη φορά. Αυτό που έγινε στις Σέρρες μας δείχνει ένα πράγμα: ό,τι μπορεί να ξανασυμβεί. Κι όχι γιατί είναι θέμα κακής τύχης. Αλλά γιατί κανείς δεν καταλαβαίνει το βάρος της ευθύνης που αναλαμβάνει. Στο ίδιο σχολείο αλήθεια, στα πλάνα που δείχνουν το σημείο που έχασε τη ζωή του το παιδί, πρόσεξε κανείς το σκουριασμένο στέγαστρο από λαμαρίνες; Και τώρα ξαφνικά αλήθεια αντιληφθήκαμε ότι εν ώρα σχολείου γίνονται ποικίλες εργασίες; Κούρεμα χόρτων, κλάδεμα δέντρων, πλύσιμο σχολικής αυλής, βάψιμο τοίχων, επισκευές σιδεροκόλλησης και άλλα πολλά περιλαμβάνονται αρκετές φορές παράλληλα με το σχολικό πρόγραμμα. Πόσα παιδιά έχουν πλακωθεί από τέρματα ποδοσφαίρου όχι καλά βιδωμένα και μπασκέτες; Πόσα ταβάνια έσκασαν πάνω σε θρανία; Πόσα σχολεία πλημμύρισαν από σπασμένες σωληνώσεις ή βροχοπτώσεις;

Σήμερα θα έπρεπε Υπουργείο Παιδείας και δήμαρχοι να έχουν ήδη καθίσει σε ένα τραπέζι και να θέσουν αυστηρά και αδιαπραγμάτευτα κριτήρια ασφάλειας για τα παιδιά μας και τα σχολικά κτήρια τα οποία θα τηρούνται χωρίς παζαρέματα οικονομικά και πολιτικά έστω και τώρα. Δυστυχώς όμως, η πολιτική δεν περιλαμβάνει πλέον την ανάληψη ευθύνης…