Όταν παιδιά κλοτσάνε μέχρι θανάτου…
Το κείμενο που ακολουθεί είναι της φίλης Ρόζα Χαρισιάδη:
Όχι, δεν φταίει που δεν βάζουν όρια οι γονείς. Ίσως μάλιστα τα “όρια” να είναι και υπερβολικά πολλά. Φταίει η σκληρότητα που βιώνουν τα ίδια τα παιδιά από τη μέρα που γεννιούνται. Και μιλάω για τη νόμιμη σκληρότητα, αυτή που δεν βγαίνει ποτέ στα δελτία ειδήσεων, που δεν σκέφτεται κανείς να την καταγγείλει, που “κι εμείς έτσι μεγαλώσαμε, και τι πάθαμε;”
Που ζητάνε παρηγοριά και τους βάζουν μια πιπίλα στο στόμα και ζάλισμα στο καρότσι, που θέλουν αγκαλιά γιατί τα τρομάζει η νύχτα αλλά πρέπει να μείνουν στο δωμάτιο τους για να “ανεξαρτητοποιηθούν”, που κλαίνε αλλά “είναι ντροπή, οι άντρες δεν κλαίνε!”, που δεν πρέπει να σηκωθούν από το τραπέζι αν δεν φάνε όλο το φαγητό τους, που πρέπει να μείνουν στο δωμάτιο τους τιμωρία γιατί παράκουσαν τον μπαμπά/μαμά που έχει την εξουσία στο σπίτι, που πρέπει να κάτσουν στο θρανίο ακίνητα και να πνίξουν την ανία τους καθώς εξαναγκάζονται σε αφύσικες για την ανάπτυξη τους δραστηριότητες, που δεν πρέπει να “αντιμιλάνε” στους μεγάλους, που είναι παιδιά και δεν ξέρουν τίποτα ή δεν έχει σημασία τι θέλουν και τι χρειάζονται, δουλειά τους είναι να εκπληρώσουν ξένες προσδοκίες και μάλιστα χωρίς μεγάλη φασαρία…
Αυτά τα καταπιεσμένα πλάσματα θα δείξουν όση σκληρότητα εισέπραξαν σε όποιο πλάσμα βρίσκεται έξω από τα όρια των γονιών τους. Είτε πρόκειται για γάτες, είτε πρόκειται για μετανάστες, είτε πρόκειται για γυναίκες, είτε πρόκειται για ανάπηρους…. Ακόμα κι αν οι γονείς έβαζαν όρια παντού (που συνήθως κι οι ίδιοι καταπιεσμενοι γονείς στρέφονται εναντίον εξιλαστήριων θυμάτων), τα παιδιά που δεν αγαπήθηκαν όπως χρειάζονται, πιθανόν θα στρέφονταν ενάντια στον ίδιο τους τον εαυτό.
Κακώς ψάχνετε τον ένοχο στην έλλειψη των ορίων. Στην έλλειψη αγάπης, αποδοχής και τρυφερότητας ψάξτε τον ένοχο. Από οικογένειες κι από σχολείο. Σε μια κοινωνία που λατρεύει τα όρια, την πειθαρχία και την υπακοή, αλλά όχι τον ίδιο τον άνθρωπο, ούτε καν τα ίδια της τα παιδιά. Ο σεβασμός στον Άλλο δεν διδάσκεται, ούτε επιβάλλεται. Βιώνεται ως σεβασμός πρωτίστως στον εαυτό, από τους σημαντικούς μεγάλους της ζωής μας, και μοιράζεται κατόπιν απλόχερα σε όποιο πλάσμα συναντήσουμε στο δρόμο μας.