Στα βαθιά του σχολικού μεσαίωνα…

Μια ακόμη γενιά δίνει τη μάχη των Πανελληνίων εξετάσεων. Άλλοι υποψήφιοι με το καινούργιο σύστημα άλλοι με το παλιό. Νέα και παλιά έχουν μπλέξει άσχημα τις ζωές των παιδιών μας και δύσκολα βλέπει κανείς κάτι καλό στην πορεία. Μόνο δημοσκοπικά καταγράφονται κάποιοι αισιόδοξοι…. Το 53% των πολιτών βλέπει θετικά το γεγονός ότι μπαίνει ξανά στον στόχαστρο της «μεγάλης κρίσης» η διαγωγή των μαθητών… Η ίδια έρευνα σημειώνει ότι οι περισσότεροι που το βλέπουν θετικά είναι «δεξιοί» όσοι το βλέπουν αρνητικά είναι «αριστεροί».

Και κάπου εκεί καταλαβαίνεις το παιχνίδι που στήνεται ερήμην του ίδιου του μέλλοντος μας. Τόση γνώση, πληροφόρηση… στα σκουπίδια για να επιστρέψουμε στην εποχή που ο κόσμος των μεγάλων τραβούσε το αυτί ή επαινούσε με ένα «διαγωγή κοσμιοτάτη». Τόση προσπάθεια για να μπούνε ψυχολόγοι στα σχολεία, να ανοιχτούν τα παιδιά μας στην αγάπη, στην αποδοχή για να φτάσουμε στο σημείο να βαθμολογούμε τις πράξεις τους για τις οποίες έχουμε έτσι κι αλλιώς το μεγαλύτερο μερίδιο ευθύνης ως γονείς, ενήλικες και κοινωνία γενικότερα.

Κάπως έτσι φτάσαμε να αφορίζουμε τα καλλιτεχνικά μαθήματα. Γιατί περί αφορισμού πρόκειται και όχι για καμιά εμπεριστατωμένη αναδιάρθρωση του σχολικού προγράμματος.

Κι ύστερα τα ρωτάμε στις πανελλήνιες για ποίηση ενώ τα έχουμε στοιβάξει σε σωρούς συμπεριφορών, μαθημάτων, υποχρεώσεων… κόβοντας κάθε δεσμό με το ελεύθερο πέταγμα της σκέψης τους και τη δημιουργική παρόρμηση….

Συνοψίζοντας το «είναι» τους ολόκληρο σε ένα θρανίο και σε ένα φύλλο χαρτιού.

Ε.Χ.