Πόσο έτοιμοι είμαστε για τον Κορωνοϊό; Σχολεία, Νοσοκομεία και Κοινωνία…

Ο Κορωνοιός είναι στη γειτονιά μας, και φαίνεται απίθανο να μην έρθει και στη χώρα μας. Την ίδια ώρα που στα αεροδρόμια δεν γίνεται κανένας έλεγχος από τις πτήσεις από Ιταλία και όλοι σφυρίζουν το τροπάριο, “Δεν υπάρχει λόγος ανησυχίας”…στην ουσία δεν εφαρμόζεται τίποτα ουσιαστικό για την προφύλαξη και την εκπαίδευση των πολιτών στην κατεύθυνση αυτή.

Το μόνο που συμβαίνει, είναι μια τάση υστερίας που αδειάζει ήδη τα ράφια φαρμακείων και σούπερ μάρκετ ακόμη και στα Τρίκαλα από μάσκες, αντισηπτικά και αντίστοιχου τύπου σκευάσματα με τα όποια μέτρα να εφαρμόζονται από αποσπασματικά μέχρι και λάθος. Θα πείτε κάτι είναι και αυτό… Ναι αλλά η υστερία δεν είναι καλός σύμβουλος, αλλά μια γενικευμένη προσπάθεια προστασίας, ώστε να έχουμε το μικρότερο δυνατό κόστος.

Τι είδαμε τις προηγούμενες μέρες… Σε ένα νοσοκομείο αρκετών στρεμμάτων, να έχει στηθεί ένα κοντέινερ…Και αυτό είναι όλο;  Και σε άλλα νοσοκομεία έγινε κάτι αντίστοιχο. Την ώρα λοιπόν που σε άλλες χώρες, υπάρχει η πρόβλεψη για μεταφορά ασθενών, ειδικούς χώρους κοκ, σε εμάς αυτό περιορίζεται σε ελάχιστα νοσοκομεία σε επίπεδο περιφέρειας… Κι όποιος προλάβει πρόλαβε!

Στο μόνο που επενδύουμε είναι στην καλή θέληση των γιατρών και του νοσηλευτικού προσωπικού οι οποίοι είναι αρκετοί για μια γενικευμένη κρίση;

Στα σχολεία, το θέατρο του παραλόγου είναι ακόμη μεγαλύτερο. Εδώ με την Η1Ν1 και δεν καταφέραμε να έχουμε ένα σχέδιο δράσης μη εξάπλωσης του ιού. Ακόμη και σήμερα, αποτελεί “ταμπού” να κλείνει σχολείο λόγω απουσίας παιδιών και με στόχο την προστασία του γενικού πληθυσμού. Ελάχιστα είναι τα σχολεία που ακολούθησαν αυτό που έπρεπε σε αυτή την περίπτωση. Αντισηπτικά εμφανίστηκαν σε κάποιες αίθουσες αλλά με οικονομία… χωρίς άμεση αντικατάστασή τους. Επίσης θεωρείται μεγάλη πολυτέλεια η συχνή απολύμανση των σχολείων, με τις καθαρίστριες να παραμένουν ελάχιστες και υπό ένα απαράδεκτο εργασιακό καθεστώς στις περισσότερες περιπτώσεις. Κατά τα άλλα, εμβολιάζουμε μεν τα παιδιά μας( και αυτό με το ζόρι σε πολλές περιπτώσεις) κάτι που προστατεύει μεν αλλά μόνο σε ότι αφορά στην εκδήλωση σοβαρών παρενεργειών στην υγεία του παιδιού.

Και περνάμε στην κοινωνία… Σε μια κοινωνία γονιών, που στέλνουν πολλές φορές τα παιδιά τους ακόμη και με πυρετό στο σχολείο, σε μια κοινωνία του “δεν παθαίνει τίποτα” κοκ. Δυστυχώς, με τον ιό της γρίπης θα έπρεπε όλα αυτά να τα είχαμε λύσει. Να είμαστε έτοιμοι για όλα. Τελικά όμως, η μάχη με το αυτονόητο μοιάζει να χάνεται σε αυτή τη χώρα…