Οι “ανησυχίες” μιας νηπιαγωγού – Γράφει η νηπιαγωγός Γεωργία Φίκα

 Στέκεσαι χαμογελαστή και περιμένεις με αγωνία τόσες πολλές,μικρές και διαφορετικές “φατσούλες”, η καθεμία με τη δική της προσωπικότητα,με τις δικές της ανάγκες και θέλω, με διαφορετικούς ρυθμούς αντίληψης και ανάπτυξης.

Εσύ είσαι η νηπιαγωγός,εσύ όμως είσαι και το υποκατάστατο της μαμάς! Πας κοντά τους με αγάπη,τα παρατηρείς,τα βοηθάς,είσαι εκεί να τα διδάξεις τα “αυτονόητα” για σένα ,το “νέο”για εκείνα.Κοιτάζεις τα μάτια τους,το βλέμμα τους, την έκφραση του προσώπου τους,προσπαθείς να τα “γνωρίσεις” και να σε “γνωρίσουν”.

[divider]

 

[divider]

Τα επιβραβεύεις ακόμη και στην αποτυχία τους, εσύ τους δίνεις δύναμη να πιστέψουν στον εαυτό τους και να ξαναπροσπαθήσουν. Είσαι εκεί για να τους βοηθήσεις να κάνουν φιλίες και όταν το καταφέρεις, απομακρύνεσαι, όμως συνεχίζεις να χαμογελάς από μακρυά, έτσι ώστε να νιώθουν ασφαλή.

Είσαι εκεί…είσαι δίπλα τους σε όλα τα “προβλήματα” που αντιμετωπίζουν…δένεις τα κορδόνια τους, ανοίγεις το μπουκάλι τους…φωνάζεις να φορέσουν το μπουφάν στην αυλή..! Προσπαθείς να τους εξηγήσεις τον κόσμο που τα περιβάλλει με εικόνες , ιστορίες και παιχνίδια…και από την άλλη μαθαίνεις και συ το δικό τους “κόσμο”. Τα ενισχύεις να εκφραστούν,να μιλήσουν,να νιώσουν,να παίξουν ,να ζωγραφίσουν!

Τα ακούς,τα βοηθάς ,τα διδάσκεις…αποτελείς πρότυπο…! Όταν γυρνάς στο σπίτι , αναρωτιέσαι, αν όλα όσα έκανες ήταν αρκετά, ήταν δίκαια για όλους…όμως κάθε μέρα ξαναπροσπαθείς να φανείς αντάξια σ’αυτόν τον τόσο σημαντικό ρόλο, με τις τόσες μεγάλες ευθύνες απέναντι σ’αυτές τις “φατσούλες”… γι’αυτόν τον λόγο…στέκεσαι εκεί κάθε μέρα χαμογελαστή και περιμένεις με αγωνία..!

Γεωργία Φικα (Νηπιαγωγός- Κδαπ Μάθηση)