Jannah Theme License is not validated, Go to the theme options page to validate the license, You need a single license for each domain name.
Kidsnews

Οι άνθρωποι που έγιναν με το βουνό φίλοι και με τα δέντρα συντροφιά

Πριν από κάποια χρόνια, στην περιοχή μας υπήρχαν ακόμη οι ποιμένες που με τις πρώτες αχτίδες του καλοκαιριού, άφηναν τα χειμαδιά τους και ανέβαιναν με τα ζώα τους στα βουνά αναζητώντας πράσινο ακόμη χορτάρι, και δροσιά.

Της Ελένης Χολέβα

Μια ζωή σε μετακίνηση ανάλογη με τον κύκλο της φύσης, που θύμιζε την παύση μιας χειμέριας νάρκης, με τους περισσότερους κτηνοτρόφους που οδηγούσαν στις κορυφές τα κοπάδια τους, να θεωρούν ότι επιστρέφουν σπίτι τους. Σήμερα, οι άνθρωποι αυτοί λιγοστεύουν. Η ζωή στα ψηλά βουνά, είναι σκληρή, δύσκολη, ένας «ξενιτεμός»… Όμως, υπάρχουν ελάχιστοι, που ακολουθούν τους ελατοσκέπαστους δρόμους ακόμη.

Συναντήσαμε έναν από αυτούς που επιμένουν παραδοσιακά εδώ και χρόνια, τον κ. Νίκο Γκαραβέλα. Μαζί του, η επίσκεψη της Κυριακής, η γυναίκα του κυρία Παναγιώτα. Δυο άνθρωποι ανοιχτόκαρδοι, που κάθε χρόνο το καλοκαίρι ζούνε ακριβώς όπως αισθάνονται, σε απόλυτη αρμονία με τη φύση. Η κυρία Παναγιώτα όχι τόσο συχνά πια, μιας και οι υποχρεώσεις στο Μουζάκι όπου διαμένουν, είναι πολλές, αλλά ο κυρ Νίκος, συνεχίζει για μήνες να κοιμάται τα βράδια κάτω από τον έναστρο ουρανό, τα μεσημέρια κάτω από τους βαθύς ίσκιους, ψηλά στην Αργιθέα, μαζί με το κοπάδι του και τα δύο σκυλιά του. Και οι δύο εξάλλου, μαθημένοι μια ζωή σε αυτό τον τρόπο. Γεννημένοι στον τόπο αυτό, αγάπησαν κάθε σπιθαμή του. Αδύνατον λοιπόν να μην πράξει το ίδιο και φέτος.

 

Κάτω από τα Έλατα η μεσημεριανή ξεκούραση

 

Το βουνό είναι το σπίτι του κ. Νίκου Γκαραβέλα

Μας υποδέχθηκε στα 1.500 μέτρα υψόμετρο. Ήταν μεσημέρι… Κάθε ώρα έχει τον τόπο της αναζητώντας τον ίσκιο, το νερό και τη δροσιά, ανάλογα με τις ανάγκες των ζώων και τις δικές του. Εκείνη, ήταν η ώρα στο αυτοσχέδιο από κούτσουρα ελάτου κρεβάτι, κάπου μέσα στο αχανές πράσινο τοπίο. Καφεδάκι, τσίπουρο, πίτες…όλα τα εφόδια. «Κάποτε ήταν ακόμη πιο δύσκολα. Δεν είχαμε ούτε καν κινητά τηλέφωνα για να επικοινωνήσουμε με τους δικούς μας. Ευτυχώς τότε είχαμε ο ένας τον άλλον οι κτηνοτρόφοι των βουνών. Μια φωνή… και λίγο πιο πέρα ήταν κάποιος να σε ακούσει! Μαζεύαμε τα ζώα μας με φορτηγά, κοπάδια με χιλιάδες πρόβατα και κατσίκια… Σήμερα είμαι εγώ κι μόλις ένας ακόμη κτηνοτρόφος… Κι εγώ έχω 150 ζώα πλέον» μας λέει ο κ. Νίκος κερνώντας μας νερό απευθείας από την πηγή. Ακούγοντάς τον η κα Παναγιώτα μας εξηγεί, ότι μέσα σε αυτό το δάσος υπήρχαν μονοπάτια ανοιγμένα από τη βοσκή των προβάτων και που λόγω της μείωσης των ζώων που φτάνουν πια στα βουνά, έχουν χαθεί…

Ας μη χαθεί κι αυτό το μονοπάτι της ζωής…

«Η ζωή είναι δύσκολη, αλλά έχει το ρυθμό της εδώ. Είμαι κοντά στη φύση. Περπατάω μέσα στο πράσινο, διανύω κάθε μέρα χιλιόμετρα μέσα στο δάσος. Αυτό με ηρεμεί αλλά και μου δίνει και υγεία, παρά τις υπόλοιπες βέβαια δυσκολίες της κτηνοτροφικής ζωής και τα οικονομικά θέματα που αντιμετωπίζουμε όλοι». Από αυτή τη δουλειά σκεφτόμαστε ότι μαθαίνει κανείς την απλότητα. Κάπως έτσι, με απλότητα το ζευγάρι μεγάλωσε τέσσερα παιδιά, και έχει πλέον πολλά εγγόνια να χαίρεται. Παιδιά που έμαθαν κι αυτά να δουλεύουν σκληρά γιατί αναγκαστικά, ζούσαν συνεχώς μέσα στις συνθήκες της αγροτοκτηνοτροφικής ζωής η οποία σε θέλει παρόντα 365 μέρες το χρόνο, 24 ώρες της μέρας.

Σε στάση Καρυάτιδων…έξω από το στάλβο τους οι κατσικούλες του κυρ Νίκου

Όμως, η ζωή στο βουνό ανοίγει με χαρά και κλείνει πάντα με γιορτή. Προσκληθήκαμε σε αυτή της λήξης, προς το τέλος του Αυγούστου, μιας και τα πρώτα κρύα θα πρέπει να βρούνε τα ζώα στα πεδινά χειμαδιά. Μια γιορτή σμίξιμο εκατοντάδων φίλων από τα γύρω χωριά, κτηνοτρόφους, συγγενείς…

Ο δρόμος αργά το απόγευμα μας έβγαλε στη στάνη του σε ένα ξέφωτο μέσα στα έλατα. Εκεί το άρμεγμα, ευτυχώς σήμερα είναι και η κυρία Παναγιώτα και βοηθάει στην διαδικασία. Δεν επέστρεψαν όλα τα ζώα, επικρατεί ανησυχία, όμως ο κυρ Νίκος ξέρει που θα έχει ξεμείνει το καθένα. «Τα γνωρίζω σαν παιδιά μου» μας λέει. Δίπλα από τη στάνη ένα πρόχειρο καλυβάκι, «Να εδώ κοιμάμαι το βράδυ και έχω τα απαραίτητα». Στο εσωτερικό, λιγοστά ρούχα κι ένα πετρογκάζ για το μαγείρεμα των απαραίτητων. Βγαίνοντας από εκεί, τα βουνά της Αργιθέας μοιάζουν ατελείωτα ενώ τα λούζει το τελευταίο φως του ήλιου… Κι ένα μάθημα με την αναχώρηση: με τα λιγότερα που έχεις να ζεις τα περισσότερα που μπορείς.

Back to top button