Μπορεί να είστε διπολική αλλά και μια υπέροχη μητέρα!
Υπάρχουν πολλές παρανοήσεις σχετικά με το να είσαι διπολικός. Οι άνθρωποι συχνά σχολιάζουν κάποιον που είναι πραγματικά κυκλοθυμικός και λένε ότι πιθανώς είναι διπολικός.
Μία μητέρα με διπολική διαταραχή επισημαίνει ότι δεν παίρνει αυτά τα σχόλια προσωπικά, καθώς όλα προέρχονται από άγνοια σχετικά με την ψυχική αυτή διαταραχή.
«Είμαι εδώ για να σας πω ότι μπορεί να είστε διπολική και να παραμένετε μία καλή μητέρα», λέει η ίδια. Οι περισσότεροι άνθρωποι δεν διαγιγνώσκονται από την πρώτη εξέταση με διπολική διαταραχή. Έρευνα δείχνει ότι οι περισσότεροι διαγιγνώσκονται με κατάθλιψη. Ορισμένοι έχουν μία σύγχυση σχετικά με την ψυχική τους διαταραχή, καθώς την περιγράφουν ως «κάτι σαν διπολική».
«Στα 9 μου έγραψα το πρώτο σημείωμα αυτοκτονίας»
«Ξεκίνησα να παλεύω με μία ψυχική νόσο, όταν ήμουν περίπου 8 ετών. Έγραψα το πρώτο σημείωμα αυτοκτονίας στα 9 μου. Ήμουν εντάξει για κάποιες μέρες εβδομάδες ή μήνες, και μετά ήμουν τόσο πεσμένη ψυχολογικά, που ήθελα να δώσω τέλος στη ζωή μου», αναφέρει η μητέρα.
«Γράφω σε περιοδικό και περιέγραφα αυτές τις αλλαγές ως φάσεις και ήθελα να ζωγραφίζω εικόνες ενός τρένου λούνα παρκ για να εξηγώ τα συναισθήματά μου τις προηγούμενες εβδομάδες ή μήνες. Ήξερα ότι ήμουν θλιμμένη, αλλά αρνούμουν να πιστέψω, ότι είχα πρόβλημα. Ήταν δύσκολο για μένα να αποδεχθώ, ότι κάτι πάει λάθος με μένα. Μπορούσα να κάνω εύκολα φίλους, αλλά χαλούσα τις σχέσεις μου στις φάσεις που ήμουν πεσμένη και στη συνέχεια τις αποκαθιστούσα, στις φάσεις της μανίας», συνεχίζει.
«Μερικοί άνθρωποι έφυγαν από κοντά μου, επειδή δεν ήξεραν πώς θα ήμουν την κάθε μέρα. Τελικά συνειδητοποίησα, ότι χρειάζομαι βοήθεια, όταν ήμουν 20 ετών και πήγα να μιλήσω με τον γιατρό μου. Δεν με ρώτησε τίποτα. Δεν ήθελε να γνωρίζει περισσότερες πληροφορίες. Του είπα ότι ήθελα να αυτοκτονήσω και μου έγραψε Zoloft. Αυτά με έκαναν να νιώθω υπέροχα. Έχασα πολλά κιλά και δεν κοιμόμουν. Προφανώς, εάν έχεις διπολική διαταραχή και παίρνεις φάρμακα για την κατάθλιψης ενισχύουν τη φάση της μανίας», σημειώνει η μητέρα.
«Οι άνθρωποι είναι πιο εξοικειωμένοι με τα καταθλιπτικά επεισόδια. Ακόμη κι αν δεν πάσχεις από κατάθλιψη, τουλάχιστον γνωρίζεις κάποιον που την έχει αντιμετωπίσει. Παρόλα αυτά, πολλοί άνθρωποι δεν γνωρίζουν ένα επεισόδιο μανίας και πώς νιώθει αυτός που το βιώνει. Είναι ένα περίεργο συναίσθημα, όταν είσαι σε αυτήν την φάση και νιώθεις ότι κάθε απόφαση που παίρνεις σε αυτήν την κατάσταση είναι και η σωστή. Πολλοί άνθρωποι στη φάση της μανίας συμπεριφέρονται ριψοκίνδυνα. Άλλοι κάνουν χρήση ναρκωτικών, πίνουν αλκοόλ, μπαίνουν σε επικίνδυνες σχέσεις, παίρνουν τρελές αποφάσεις ή αγοράζουν πράγματα που δεν θα αγόραζαν ποτέ. Εγώ προσωπικά έκανα αυτοσχέδια road trips και αγόραζα ένα σωρό χαζομάρες που δεν χρειαζόμουν. Σε ένα μανιακό επεισόδιο ένιωθα ότι μπορώ να κάνω τα πάντα, να είμαι ότι ήθελα πάντα να είμαι», προσθέτει.
«Ξυπνούσα 3 τη νύχτα κι έβαφα την πόρτα»
Η μητέρα λέει ακόμη ότι στη φάση της μανίας όλα μπορεί να είναι όμορφα, αλλά και τρομακτικά. «Κατέστρεψα τα χαλιά στο σαλόνι μου χωρίς να έχω στο μυαλό μου κάποια λύση για το πως να το αντικαταστήσω. Σε ένα επεισόδιο μανίας, ξύπνησα στις 3 το πρωί κι έβαφα την πόρτα της εισόδου μου. Είναι τρελό», περιγράφει.
«Τελικά διαγνώστηκα με διπολική διαταραχή περίπου δύο χρόνια πριν. Η γιατρός με ρώτησε πώς αισθάνομαι με τα φάρμακα για την κατάθλιψη κι εγώ ρώτησα γιατί τα παίρνω. Εκείνη ήταν η νέα μου γιατρός και με αναλάμβανε από την αρχή ως νέο ασθενή. Της είπα ότι παίρνω φάρμακα για την κατάθλιψη, επειδή μερικές φορές είχα αυτοκτονικές τάσεις. Με ρώτησε πώς ένιωθα άλλες στιγμές. Συνέχισα, εξηγώντας τα πάντα και αμέσως με παρέπεμψε σε ψυχίατρο, ο οποίος διέγνωσε τη διπολική διαταραχή.
Στο παρελθόν, είχα ακούσει ανθρώπους να κάνουν σχόλια πως οι διπολικοί δεν μπορούν να παντρευτούν, επειδή δεν μπορεί κανείς να ζήσει μαζί τους. Προσφάτως, άκουσα μία γυναίκα στην εκκλησία να λέει ότι υιοθέτησε τα παιδιά της από μια ανύπαντρη μητέρα, ψυχικά ασταθή. Της είπα ότι ήταν καλό που μπόρεσε να τα υιοθετήσει. Αυτή η γυναίκα συνέχισε λέγοντας ότι η μητέρα, από την οποία υιοθέτησε τα παιδιά, είχε διπολική διαταραχή και δεν μπορούσε να φροντίσει τα παιδιά της. Σοκαρίστηκε, όταν της είπα ότι κι εγώ ήμουν διπολική. Το πιο σημαντικό πράγμα που πρέπει να καταλάβουν οι άνθρωποι είναι ότι η διπολική διαταραχή μπορεί να γίνει διαχειρίσιμη με την κατάλληλη φαρμακευτική αγωγή. Ένας ψυχίατρος κάνει τη διάγνωση και δουλεύει μαζί σου, χορηγώντας τους κατάλληλους συνδυασμούς φαρμάκων για την περίπτωσή σου. Η διαχείριση της διπολικής διαταραχής με την κατάλληλη αγωγή είναι περίπλοκη, καθώς πολλοί άνθρωποι μπορεί να είναι διαφορετικοί και να χρειάζονται άλλα φάρμακα και διαφορετικές δόσεις. Εγώ είμαι πλέον σε μία σταθερή κατάσταση και πιστεύω ότι μπορώ να έχω τα πάντα υπό έλεγχο.
Τι πρέπει να γνωρίζετε αν είστε διπολική μητέρα
Έχω τέσσερα παιδιά και νιώθω ότι είμαι μία πραγματικά καλή μαμά. Έχω διπολική διαταραχή, αλλά νιώθω πως τα παιδιά μου ζουν σε ένα πολύ σταθερό περιβάλλον. Κι εδώ θα σας πω μερικά πράγματα που πρέπει να γνωρίζετε αν είστε διπολική μητέρα:
Ένας σύντροφος που σας συμπαραστέκεται: Ο σύζυγός μου είναι ο βράχος μου και το στήριγμά μου. Είμαι ανοιχτή στα συναισθήματα και τις καταστάσεις μου. Γνωρίζει πού είμαι ή που αν το σώμα μου είναι σε κατάσταση μανίας ή κατάθλιψης. Αν και παίρνω τα φάρμακά μου, το σώμα μου μερικές φορές μπορεί να παλεύει να επιστρέψει στις φυσικές του συνήθειες. Με τον σύζυγό μου έχουμε μία δυνατή σχέση και του έχω δώσει την άδεια να μου λέει τι δεν μπορώ να κάνω εκείνες τις στιγμές. Έχουμε συμφωνήσει ότι δεν θα μου επιτρέπεται να παίρνω σοβαρές αποφάσεις εκείνες τις περιόδους. Τις περισσότερες φορές που βρίσκομαι σε επεισόδιο μανίας τα πράγματα πηγαίνουν καλά, αλλά πολλές φορές μπορεί να πάνε και λάθος, όπως παράδειγμα μία φορά που αποφάσισα να μετακινήσω το πιάνω μου, το οποίο ήταν τόσο βαρύ που σκάλωσε στην πόρτα. Έτσι, η είσοδός μας έμεινε μπλοκαρισμένη για λίγες ώρες.
Να είστε ανοιχτοί: Όσο μεγάλωνα, οι άνθρωποι δεν μπορούσαν να κανονικοποιήσουν την ψυχική ασθένεια. Δεν ήθελα να λάβω βοήθεια, επειδή ντρεπόμουν να παραδεχθώ ότι ο Θεός έκανε λάθος μαζί μου. Η διπολική διαταραχή είναι γενετική και γνωρίζω ότι είναι μία καλή ευκαιρία να την περάσω σε ένα από τα παιδιά μου. Θέλω να είμαι ανοιχτή σε αυτό και να θέλουν να μου μιλήσουν για τα συναισθήματά τους. Θέλω να είμαι ικανή να τους βοηθήσω σε ό,τι χρειάζονται. Θα γνωρίζουν ότι παλεύω μαζί τους. Εύχομαι περισσότερο από ότιδήποτε να αποκαταστήσω την παιδική και εφηβική μου ηλικία με την κατάλληλη θεραπεία. Είναι σημαντικό να είστε ανοιχτοί στους φίλους και την οικογένειά σας. Πολλοί άνθρωποι πιστεύουν ότι το να είσαι διπολικός έχει πολλές συναισθηματικές διακυμάνσεις. Πραγματικά εγώ δεν έχω. Είμαι ένα πολύ ευχάριστο άτομο και έχω τεράστια υπομονή. Γνωρίζω πολλούς ανθρώπους που έχουν περισσότερες και μεγαλύτερες συναισθηματικές μεταπτώσεις, χωρίς να είναι διπολικοί. Η ψυχική ασθένεια δεν είναι ζεστό και κρύο. Είναι κάτι πολύ βαθύτερο. Πρωτού ζητήσω ιατρική βοήθεια ήμουν αυτοκτονική για λίγο και μετά ένιωθα ότι ήμουν η καλύτερη από όλους.
Τα φάρμακα δεν λύνουν όλα τα προβλήματα: Είχα έναν φίλο στο κολλέγιο που έπαιρνε φάρμακα για την κατάθλιψη, αλλά προσπαθούσε να καταλάβει γιατί δεν έκαναν τίποτα. Ήταν άνεργος, ζούσε με τους γονείς του, δεν συμμετείχε σε καμία κοινωνική επαφή και έπαιζε όλη την ημέρα video games. Δεν μπορείς να πεις ότι τα φάρμακα μπορούν να σου κάνουν τη ζωή τέλεια. Επειδή ακριβώς παίρνεις φαρμακευτική αγωγή δεν σημαίνει ότι ξαφνικά θα βρεις τη δουλειά των ονείρων σου, θα κερδίσεις πολλά λεφτά και θα είσαι χαρούμενος για πάντα. Η ζωή μου άλλαξε όταν εγκατέλειψα τη φαρμακευτική αγωγή, γιατί είχα την αυτοπεποίθηση και τη σταθερότητα να δουλέψω για τα όνειρά μου. Συνεχίζεις να δουλεύεις και για την ψυχική σου υγεία. Είναι ζωτικής σημασίας να φροντίζεις πρώτα τον εαυτό σου.
Θέλω να ξέρετε ότι αν είστε διπολικοί και φοβάστε να αποκτήσετε παιδιά δεν είναι παράλογο. Κι εγώ είχα τρομοκρατηθεί στην ιδέα να αποκτήσω παιδιά ενώ είχα ψυχική διαταραχή. Φοβόμουν για το πώς θα τα φροντίσω, κατά τη διάρκεια ενός επεισοδίου και ότι θα κληρονομούσαν την ασθένειά μου. Υπάρχουν στιγμές που η κατάστασή μου με επηρεάζει, αλλά τα παιδιά μου έχουν μία πολύ όμορφη παιδική ηλικία και είμαστε μία πολύ δυνατή οικογένεια. Ακόμη φοβάμαι, αλλά όσο μεγαλώνω, τόσο περισσότερο συνειδητοποιώ, ότι όλοι μας έχουμε φόβους, όταν γινόμαστε γονείς».