Μία υπογραφή για μια ζωή… Ένας πρόσφυγας περιμένει απάντηση

Ο Πρωθυπουργός ήρθε στην πόλη μας το περασμένο Σάββατο. Τον υποδέχονται με θετική διάθεση δεκάδες στελέχη και μέλη της Νέας Δημοκρατίας και όλοι μαζί ξεκινούν την βόλτα τους στον εμπορικό δρόμο της Ασκληπιού. Οι έμποροι βγαίνουν στο κατώφλι, τα καφέ είναι ανοιχτά με take away και όλοι δηλώνουν τη χαρά τους που τον βλέπουν λέγοντας άπαντες ότι όλα βαίνουν καλώς. Και εκεί που γίνονται οι καλοπροαίρετες συστάσεις σε περαστικούς για τη χρήση μάσκας, ο μικρός πρόσφυγας που εδώ και χρόνια ζει στην πόλη των Τρικάλων με την οικογένειά του, τον πλησιάζει με θάρρος και του δίνει ένα χαρτί.

Μια επιστολή που απέχει βέβαια πολύ από το παράπονο για χαμένα γενέθλια, από μια ζωγραφιά με καρδούλες και όλα εκείνα τα ιερά σύμβολα μιας ανέφελης παιδικότητας που όλα τα παιδιά δικαιούνται. Ο μικρός πρόσφυγας με το μεγάλο θάρρος και τη μεγαλύτερη ακόμη θέληση, μιας και ήδη μιλάει άπταιστα ελληνικά και αριστεύει στη χώρα μας παρά τις αντιξοότητες, στο χαρτί που παραδίδει στα χέρια του Πρωθυπουργού μιλάει για άσυλο. Μιλάει για μια υπογραφή που θα του προσφέρει ένα έδαφος να πατάει χωρίς την ανασφάλεια του προσωρινού. Ζητάει το δικαίωμα να ονειρεύεται κάπου και κάπως μια ειρηνική ζωή. Ζητάει ότι δικαιούται.

Στα πλάνα η αρχική συζήτηση κόβεται, μένει μόνο το “θα σου τηλεφωνήσω”. Μακάρι να το εννοεί ο κ. Μητσοτάκης και για το παιδί που πλέον είναι συντοπίτης μας, και για κάθε παιδί που ήρθε στη χώρα μας. Μετά από αυτή την κίνηση ο Πρωθυπουργός, δεν κρατάει απλά ένα χαρτί στα χέρια του, αλλά μια βαριά ευθύνη απέναντι σε ένα παιδί, σε κάθε παιδί.