Μάγεψε η «Ζιζέλ» από τα κρατικά μπαλέτα Μόσχας
Η πιο συγκινητική ιστορία του κλασσικού μπαλέτου μάγεψε τους Τρικαλινούς το βράδυ της 14ης Φεβρουαρίου. Πρόκειται για το έργο «Ζιζελ» και μια παράσταση από τα κρατικά μπαλέτα Μόσχας που πραγματοποιήθηκε στο Πνευματικό Κέντρο του δήμου Τρικκαίων.
Ο ρόλος της Ζιζέλ αποτελεί πρόκληση για κάθε μπαλαρίνα. Ο έρωτας της, η απόγνωση, ο θάνατος και ο άνευ ορίων έρωτάς της διέγραψαν μία ανεξίτηλη τροχιά στο χώρο του κλασικού μπαλέτου που ενθουσιάζει, συγκινεί και συναρπάζει με την έντονη εναλλαγή συναισθημάτων και την τελική επικράτηση της αληθινής αγάπης.
Η διαδρομή της Ζιζέλ ξεκίνησε το 19ο αιώνα. Το σημαντικότερο ρομαντικό μπαλέτο ανέβηκε για πρώτη φορά στις 28 Ιουνίου του 1841 στο Παρίσι. Την αρχική χορογραφία υπέγραψε ο ιταλικής καταγωγής Γάλλος Ζαν Κοραλί και ο Γάλλος Ζαν Περό που διατηρούσε δεσμό με την πρωταγωνίστρια. Το κοινό ενθουσιάστηκε από την πρώτη σκηνή. Στις εμπνεύσεις τους βασίστηκε ο Ρώσος Μαριύς Πετιπά που παρουσίασε αργότερα, το 1884, τη δική του εκδοχή με το Αυτοκρατορικό Μπαλέτο της Αγίας Πετρούπολης. Τη μουσική της παράστασης συνέθεσε ο Γάλλος συνθέτης Σαρλ Αντόλφ Αντάμ. Με αυτή κυρίως τη μορφή η Ζιζέλ ταξιδεύει από τότε στα μεγαλύτερα θεάτρα του κόσμου αναζητώντας σε κάθε παράσταση τον αληθινό έρωτα.
Η Ζιζέλ, μια νεαρή χωριατοπούλα, που ερωτεύτηκε τον Άλμπρεχτ, δεν γνωρίζει ότι είναι ευγενής και ήδη αρραβωνιασμένος. Την αλήθεια της την αποκαλύπτει ο Χανς, ένας δασονόμος που όμως την έχει ερωτευτεί. Η Ζιζέλ χάνει τα λογικά της, τρελαίνεται και χάνει τη ζωή της. Ο Άλμπρεχτ και ο Χανς επισκέπτονται τον τάφο της μην μπορώντας να πιστέψουν την απώλειά της. Εκεί εμφανίζονται τα πνεύματα των γυναικών που πέθαναν προδωμένες πριν το γάμο τους. Για να εκδικηθούν τους άντρες τους χορεύουν μαζί τους μέχρι εκείνοι να εξαντληθούν και να πεθάνουν.
Τα πνεύματα αναγνωρίζουν τον Άλμπερτ, τον αιχμαλωτίζουν και αρχίζουν τον τυραννικό χορό μαζί του. Η Ζιζέλ όμως, μόλις τον βλέπει συγκινείται, δεν θέλει να περάσει και εκείνος το κατώφλι του θανάτου και αμέσως παίρνει τη θέση του χορεύοντας αντί γι’ αυτόν. Ο χορός της κρατάει μέχρι την αυγή, τα πνεύματα αφού ξημέρωσε επιστρέφουν στους τάφους τους. Ο Άλμπρεχτ σώθηκε, η Ζιζέλ κλαίει από χαρά. Η αγάπη της ξεπέρασε τα όρια του θανάτου.
