Ιστορίες μαμάδων που μεγαλώνουν τα παιδιά τους μέσα στο κελί της φυλακής
Είναι από τις ιστορίες που δύσκολα μπορεί να αντιληφθεί κανείς, αν δεν το βιώσει, αν δεν ζήσει αυτήν την καθημερινότητα, αν δεν νιώσει αυτά τα συναισθήματα.
Η φωτογράφος Jadwinga Bronte αποτύπωσε με το φακό της τη ζωή μαμάδων με τα παιδιά τους στη φυλακή. Η ίδια πέρασε δέκα μήνες μέσα στο 2019 επισκεπτόμενη μητέρες σε δύο διαφορετικές φυλακές της Μολδαβίας για το πρότζεκτ της “Good Memories”.
Το πρότζεκτ αυτό έχει ως στόχο να ενισχύσει τους δεσμούς μεταξύ τους αναβιώνοντας χαρούμενες στιγμές μεταξύ μητέρας και παιδιού μέσα στη φυλακή.
«Πιστεύω ότι οι φωτογραφίες όμορφων αναμνήσεων ανάμεσα σε μία μητέρα και ένα παιδί μπορεί να βοηθήσει στη διαδικασία της κοινωνικής ένταξης, χτίζοντας την αυτοεκτίμηση της κρατούμενης και βοηθώντας στην ανάπτυξη του αυτοπροσδιορισμού της ως υπεύθυνη και στοργική μητέρα και όχι ως εγκληματίας», σημειώνει η φωτογράφος.
«Ελπίζω και θέλω να μπορέσω να αντικαταστήσω την εικόνα μίας μητέρας στο κελί της φυλακής με μία νέα, εστιάζοντας στην μοναδική και πολύτιμη σχέση με τα παιδιά τους. Μία ενδιαφέρουσα πτυχή αυτού του πρότζεκτ είναι ότι οι εξωτερικοί παρατηρητές δεν θα μπορούν να συνειδητοποιήσουν ότι αυτές οι φωτογραφίες έχουν τραβηχτεί μέσα στη φυλακή», προσθέτει.
Εκτός από τα φωτογραφικά πορτρέτα, η Bronte ζήτησε από τις γυναίκες αυτές να δημιουργήσουν σκίτσα και μωρουδίστικα άλμπουμ με στιγμιαίες φωτογραφίες.
Αυτές είναι οι ιστορίες έξι γυναικών, οι οποίες μοιράζονται τις αναμνήσεις από τα δικά τους παιδικά χρόνια, μακριά από τη βαριά σκιά της αιτίας που βρίσκονται στο κελί της φυλακής…
Η Αλίνα και ο γιος της Νικολάε
«Είμαι ένας πιστός, έντιμος, πρόσχαρος, αλλά και μερικές φορές μελαγχολικός άνθρωπος. Ήμουν μοναχοπαίδι και οι γονείς μου μού έδωσαν ό,τι περισσότερο μπορούσαν, αν και δεν ήμασταν πλούσιοι. Μου παρείχαν μία καλή εκπαίδευση. Θυμάμαι όλους τους φίλους και τους συναδέλφους μου. Δεν θα ξεχάσω τις πλάκες μας», λέει η μητέρα
«Δούλευα σε ένα εργοστάσιο παπουτσιών, όπου εκεί συνάντησα τον πρώτο μ ου έρωτα. Ήταν όμορφα, κάναμε βόλτες κάτω από τα αστέρια, ένιωθα πεταλούδες στο στομάχι μου. Όμως, περνώντας τα χρόνια η ζωή μου άλλαξε και μπήκα σε ένα δρόμο που με καταδίκασε σε πολλά χρόνια φυλακής. Αλλά, ήμουν και παραμένω άνθρωπος», προσθέτει.
«Συνάντησα έναν άνδρα που έγινε σύζυγός μου και αποκτήσαμε ένα μικρό αγοράκι, που ολοκληρώνει και με κάνει χαρούμενη. Αυτή τη στιγμή, ο πατέρας του παιδιού μου έχει κάνει άλλη οικογένεια, έχει μία άλλη ζωή. Είμαι, ωστόσο, περήφανη για το μικρό μου αγοράκι, που είναι ενάμιση έτους αυτή τη στιγμή. Υπάρχει κάποιος ακόμη που με αγαπάει πολύ και τον αγαπάω. Το παιδί μου είναι τα πάντα για μένα. Ευχή μου είναι να βγω γρήγορα από εδώ μέσα με το παιδί μου και να ξεκινήσω τη ζωή μου από το μηδέν», καταλήγει.
Η Άννα και η κόρη της Σόνια
«Είμαι μία γυναίκα, μητέρα τεσσάρων παιδιών και δεν τα παρατάω ποτέ. Μου αρέσει να δουλεύω, να ακούω μουσική, να παρακολουθώ ρομαντικές ταινίες και σειρές στην τηλεόραση. Μεγάλωσα με τους γονείς μου και τα τρία αδέλφια μου (δύο αδελφούς και μία αδελφή). Δυστυχώς, οι γονείς μας πέθαναν και δεν έχω καλές σχέσεις με τα αδέλφια μου. Δεν τους μιλάω», λέει η Άννα.
«Από τους συγγενείς μου, η μόνη που με βοηθά και με στηρίζει είναι μόνο μία θεία μου. Η καλύτερη ανάμνησή μου είναι αυτή που είμαι μαζί με τους γονείς μου. Θα τη φυλάω στην ψυχή μου για πάντα. Δεν μπορώ να τη συγκρίνω με τίποτα», προσθέτει.
«Ήμουν παντρεμένη δέκα χρόνια και για να είμαι ειλικρινής δεν αξίζει καν να αναφέρομαι σε αυτόν τον άνδρα. Έχουμε χωρίσει εδώ και καιρό. Απέκτησα δύο αγόρια και δύο κορίτσια. Η μικρότερή μου κόρη, η Σόνια, είναι αυτή τη στιγμή μαζί μου. Δυστυχώς, πολύ σπάνια βλέπω τα υπόλοιπα παιδιά μου. Λυπάμαι πολύ που δεν είμαι κοντά τους», εξομολογείται η Άννα.
Η Έλενα και ο γιος της Βανιούσα
«Η μητέρα μου πέθανε, όταν ήμουν τριών ετών. Ήμουν ένα από τα τέσσερα παιδιά της οικογένειας και χωριστήκαμε, καθώς τα δύο μεγαλύτερα αδέλφια μου ήταν από διαφορετικό πατέρα και τα πήρε μαζί του στο Καζακστάν. Εγώ και η μικρότερη αδελφή μου μείναμε μαζί με τον αδελφό της μητέρας μου. Μετά από λίγο καιρό, έδωσαν την αδελφή μου σε μία άλλη οικογένεια, ενώ εμένα με έστειλαν στο ορφανοτροφείο», διηγείται η Έλενα.
«Ήμουν πολύ χαρούμενη, όταν πήγα σχολείο, έκανα πολλούς φίλους εκεί. Η πιο όμορφη ανάμνησή μου ήταν στα εννιά μου χρόνια, όταν στα γενέθλιά μου η δασκάλα μου μού έφερε τούρτα και δώρα. Την αγαπούσα πολύ, ήταν σαν μητέρα για μένα», συνεχίζει.
«Η χειρότερη ανάμνηση από την παιδική μου ηλικία ήταν η μέρα που πέθανε η γιαγιά μου και οι συγγενείς μου δεν με πήραν από το σχολείο για να πάω στην κηδεία. Σε μεγαλύτερη ηλικία, δούλεψα σε ένα τοπικό κατάστημα και μετά σε μία εταιρία με κρουασάν. Δεν παντρεύτηκα ποτέ. Ο πατέρας του παιδιού μου είναι ένας άνδρας που αγαπώ πολύ. Ήταν στη φυλακή και πήγαινα να τον επισκεφθώ. Όμως, όταν αποφυλακίστηκε, δεν είπε λέξη, ούτε ποτέ ήρθε να δει το παιδί του», αναφέρει η Έλενα.
«Έχω ένα πολύ όμορφο και έξυπνο παιδί, που είναι τώρα δύο ετών. Είμαι πολύ δραστήρια, αγαπώ τη μουσική και το διάβασμα. Όταν βγω από εδώ, θα ήθελα να εργαστώ και να παρέχω εκπαίδευση στο παιδί μου για να έχει ένα καλό μέλλον, και να μην επαναλάβω τα λάθη μου», καταλήγει
Η Λιουντμίλα και ο γιος της Λούλιαν
«Μεγάλωσα με τους γονείς και την αδελφή μου μέχρι τα 19 μου χρόνια. Τότε, χώρισαν. Ο πατέρας μου μού φώναζε και με χτυπούσε. Αγαπούσε περισσότερο την αδελφή μου. Είχα καλύτερες σχέσεις με την μητέρα μου και την αδελφή μου. Αγαπούσα το σχολείο, αλλά όχι όλα τα μαθήματα. Μου άρεσαν περισσότερο η ζωγραφική, η μουσική, γυμναστική κλπ», αναφέρει.
«Είχα καλούς φίλους και ως παιδί και ως έφηβη. Ερωτεύτηκα πρώτη φορά στα 20, τον πατέρα του Λούλιαν. Δεν πήγα στο πανεπιστήμιο, επειδή δεν είχα τη δυνατότητα», σημειώνει.
Η Άντζελα και η κόρη της Ανιούτκα
«Από τα δύο μου, μεγάλωσα με τον πατέρα μου. Είχα έναν αδελφό, αλλά όταν ήταν ενός έτους, η μητέρα μου τον πήρε και μας εγκατέλειψε. Ο πατέρας μου ήταν ο καλύτερός μου φίλος και με βοηθούσε όλα αυτά τα χρόνια. Ακόμη και αν μεγάλωσα μόνο με τον πατέρα μου, είχα καλή εκπαίδευση. Φοίτησα τρία χρόνια σε μία σχολή ζαχαροπλαστών», διηγείται.
«Η καλύτερη ανάμνηση της παιδικής μου ηλικίας ήταν όταν ο πατέρας μου μού έκανε πάρτη έκπληξη μαζί με τους συμμαθητές μου. Η χειρότερη ήταν η εγκατάλειψη από τη μητέρα μου. Δεν γνώρισα την μητρική αγάπη και τι σήμαινε στοργή. Με τον άνδρα μου είμαστε μαζί οκτώ χρόνια. ΄Έχω έξι παιδιά, τρία κορίτσια και τρία αγόρια. Μαζί μου είναι η μικρότερη κόρη μου, η Ανιούτκα, ενώ τα υπόλοιπα παιδιά μου είναι στο σπίτι. Έχω να; Τα δω επτά μήνες. Μου είναι δύσκολο να μην είμαι κοντά τους», λέει η Άντζελα.
Η Ratha και ο γιος της Νικολάε
«Έχω δύο αγόρια, δύο πραγματικά διαμάντια, για τα οποία είμαι περήφανη. Ήμασταν μία πενταμελής οικογένεια, μέχρι που η αδελφή μου πέθανε. Από τότε η οικογένειά μου δεν ήταν ποτέ η ίδια. Γίναμε ξένοι. Οι γονείς μου χώρισαν, η μητέρα μου ξαναπαντρεύτηκε και ζει στο εξωτερικό. Έχω άλλους δύο αδελφούς, με τους οποίους δεν επικοινωνούμε», αναφέρει η Ratha.
«Μου άρεσε να πηγαίνω σχολείο, αλλά δεν παρακολουθούσα όλα τα μαθήματα, επειδή δεν μου άρεσαν. Προτιμούσα να παίζω ποδόσφαιρο με τα αγόρια. Η καλύτερη ανάμνηση που έχω ήταν το αγόρι μου ο Vasile, ο οποίος ήταν πάντα στο πλευρό μου, με φρόντιζε, μού έφερνε γλυκά και μου έκανε εκπλήξεις και δώρα που τα έχω ακόμη», συνεχίζει.
«Η χειρότερη ανάμνηση της παιδικής μου ηλικίας ήταν ότι η θεία μου με χτυπούσε καθημερινά μέχρι που έγινα 16. Μετά από αυτό δεν το άντεξα και έφυγα από το σπίτι. Πήγα σε άλλη περιοχή και ξεκίνησα να δουλεύω. Μου άρεσε γιατί κέρδιζα λεφτά για να αγοράσω το ψωμί μου. Μετά, έφυγα για το εξωτερικό, όπου δούλεψα ενάμιση χρόνο. Όλα πήγαιναν μια χαρά μέχρι που εμφανίστηκαν κάποια προβλήματα και κατέληξα στη φυλακή. Όλα όμως πιστεύω ότι θα πάνε καλά, με τη βοήθεια του θεού, και θα είμαι ξανά ελεύθερη», τονίζει.
«Δεν έχω επικοινωνία με το άλλο παιδί μου γιατί είναι σε άλλη χώρα. Είναι όμως τα πάντα για μένα. Το ένα από αυτά είναι μαζί μου στη φυλακή, αλλά το άλλο είναι με μία θεία του μακριά. Δεν το έχω δει για ενάμιση χρόνο. Παντρεύτηκα το 2019. Είναι ένας εκπληκτικός άνθρωπος, ο οποίος κάνει ό,τι περνά από το χέρι του για να μας βγάλει από εδώ. Έχω ένα όνειρο: να βγω από εδώ, να βρω ένα σπίτι, μία δουλειά και να μεγαλώσω τα παιδιά μου. Θέλω ένα σπίτι με μεγάλο κήπο», κατέληξε.
Πηγή: BBC