Από τον Καναδά στην καρδιά των Τρικάλων | Μέρος της ιστορίας της πόλης το δέντρο στην Κεντρική Πλατεία
Ένα δέντρο φωτίζει εδώ και χρόνια πια τα Χριστούγεννα της πόλης μας. Μετά το σύμβολο των Τρικάλων, το ρολόι του Φρουρίου, το κωνοφόρο στέκει εκεί στα 33 μέτρα ύψους, αγέρωχο και φιλόξενο. Θα μπορούσε να είναι σίγουρα ο ήρωας ενός Χριστουγεννιάτικου παραμυθιού. Στα μάτια πολλών όμως και μέσα στην καθημερινότητα που τρέχει, περνά απαρατήρητο. Κι όμως, αυτές οι ρίζες έχουν πολλά να μας εξιστορήσουν… Έχουν κάνει ένα μακρινό ταξίδι. Ξεκινώντας από τον Καναδά, με μια στάση στη Λαμία και λίγο αργότερα στα Τρίκαλα…
Όπως και να έχει, κάθε χρόνο έχει την τιμητική του. Στολίζεται και περιμένει τις γιορτές, την ώρα που θα το κυκλώσουν κάτοικοι και επισκέπτες. Τις υπόλοιπες μέρες, βρίσκεται φρουρός και σύντροφος στο άγαλμα του Στρατηγού Σαράφη και του μικρού ατίθασου Νικολάκη. Το δέντρο μας είναι πια μέρος του τοπίου, όπως και τα αδέρφια του που ήρθαν λίγο αργότερα από τον ίδιο προορισμό. Και αξίζει να του δώσουμε σημασία αλλά και φροντίδα, ανάλογη με αυτή που χρόνια τώρα δίνει η υπηρεσία πρασίνου και η διευθύντρια κα Μαρία Ντότα προσωπικά.
Μιλώντας με την κα Ντότα, πληροφορηθήκαμε ότι το δέντρο φυτεύτηκε στα τέλη της δεκαετίας του 1970 με δήμαρχο τον κ. Κώστα Παπαστεργίου. Ενώ η όψη θυμίζει έλατο, πρόκειται για μια Σεκόγια, και μάλιστα του πιο ψηλού είδους. Μαζί με τη Σεκόγια της Κεντρικής Πλατείας, φυτεύτηκαν και άλλα δενδρύλλια τότε, όμως φαίνεται ότι αυτή αγάπησε η Τρικαλινή γη. Αργότερα, συνεχίστηκε η φύτευση με την ανάληψη καθηκόντων από την κα Μαρία Ντότα. Έτσι, συναντούμε αντίστοιχα δέντρα και σε άλλα σημεία της πόλης μας.
Ο κίνδυνος του παγετού
Το 2002, η θερμοκρασία έχει πέσει ακόμη και 22 βαθμούς κάτω από το μηδέν. Όλα έχουν παγώσει, η καθημερινότητα στην πόλη είναι δύσκολη λόγω του χιονιού. Όλα θυμίζουν παγοδρόμιο και δη η Κεντρική Πλατεία. Κι ενώ η Σεκόγια μας έχει έρθει από ένα επίσης κρύο κλίμα, φαίνεται ότι το «σοκ» που υπέστη ήταν μεγάλο. Τα κλαδιά έχουν ξεραθεί και το δέντρο μοιάζει να διανύει τον τελευταίο του χειμώνα. Η κα Ντότα, χωρίς να έχει υπάρξει ανάλογη περίπτωση και να έχει δοκιμαστεί μια όποια μέθοδος σωτηρίας, αποφασίζει να κλαδέψει το δέντρο. Και αυτό κάνει, παρά τις αντιρρήσεις τότε πολλών συμβούλων και πολιτών. Το δέντρο κλαδεύεται, και θα χρειαστεί να περάσει κάμποσος καιρός για να αναθαρρήσει πάλι.
Σήμερα, παρά το γεγονός ότι περνάει πολλές φορές απαρατήρητο – όπως είπαμε και στην αρχή – αν για οποιοδήποτε λόγο έλειπε από τη θέση του, σίγουρα θα άλλαζαν όλα. Και ειδικά σε μια εποχή που η δόμηση έχει φτάσει στο αποκορύφωμά της, οπότε κάθε πράσινη πινελιά είναι έχει μια καθοριστική θέση στη ζωή των Τρικάλων.