Έχουμε μάτια και βλέπουμε…μυαλό και καταλαβαίνουμε

Όλες αυτές τις ημέρες παρα την αβεβαιότητα που είναι ικανή να μας οδηγήσει στην τρέλα, είχαμε την ευκαιρία να βάλουμε σε μια τάξη τη ζωή μας. Ξέρετε…εκείνη τη ζωή που χάνεται ανάμεσα σε πολλαπλές υποχρεώσεις γονέων και παιδιών. Κάποιοι, ευχόμαστε οι περισσότεροι, είχαμε την ευκαιρία να βρεθούμε ξανά, να συνδεθούμε περισσότερο, να κάνουμε τη ρουτίνα μας λίγο πιο τακτοποιημένη μέσα στα σπίτια μας.

Είχαμε και την ευκαιρία να δούμε λίγο πιο προσεκτικά τι προβάλλεται και πώς από τα τηλεοπτικά μέσα. Ενημερωθήκαμε από χίλιες πλευρές, αναζητήσαμε, και είχαμε το χρόνο να κρίνουμε λίγο πιο βαθιά πρόσωπα και καταστάσεις που καθορίζουν τη ζωή όλων μας.

Νιώσαμε όμως και το πόσο λεπτή είναι η γραμμή μεταξύ πολιτικής μέριμνας, εξουσίας και εμπαιγμού. Δυστυχώς, στην πιο κρίσιμη στιγμή η γραμμή αυτή έσπασε γεμίζοντάς μας αγανάκτηση και αφήνοντάς μας μια αίσθηση κενού. Διαπιστώσαμε ότι οι αλήθειες ειπώθηκαν μισές, κατά το συμφέρον για τη διατήρηση της τάξης… ειπώθηκαν στρεβλές… για να κρυφτούν οι αδυναμίες μας.

Δείτε για παράδειγμα το ζήτημα με τις μάσκες. Ξαφνικά η μάσκα είναι απαραίτητη. Η μάσκα η οποία είναι πλέον ανύπαρκτη γιατί όταν στις αρχές του χρόνου διαφάνηκε η απειλή της πανδημίας, οι ιθύνοντες έψαχναν να βρούνε τρόπους να λοιδορήσουν το δημόσιο σύστημα υγείας αντί να προμηθεύονται υλικά που στην τελική – ας μας ήταν και αχρείαστα. Και αφού δεν υπάρχουν μάσκες, βρίσκουν και πάλι τον τρόπο να κρύψουν τις ελλείψεις… Ράψτε κυρίες και κύριοι! Εξάλλου δεν κοστίζουν…

Στο τελευταίο μάλιστα, σχετικά με το κόστος της επιβίωσής μας, άρχισαν να μας προετοιμάζουν αμολώντας την κα Ευγενία Μανωλίδου (σύζυγος του Αδωνιδος Γεωργιάδη ) να μας λέει ότι κατάφερε να ζήσει την οικογένειά της με λιγότερα από 40 ευρώ για μία ολόκληρη εβδομάδα!!! Μας εξήγησαν ότι τζάμπα πληρώνουμε κομμωτήρια αφού αν έχεις σύζυγο σαν την κα Πέτσα, δεν έχεις ανάγκη… Όλα καλά, όλα άριστα. Στο τέλος, κι ενώ όλα βρίσκονται σε περιορισμό, η φιέστα με την Πρωτοψάλτη μας γέμισε με μια υπερβάλλουσα επικοινωνιακή δόση με την αίσθηση ότι για ακόμη μια φορά σταθήκαμε για λίγο τυχεροί. Για πόσο θα φανεί στη σκηνή σύντομα.

Ο κόσμος εδώ είναι πραγματικός. Ζει, πεθαίνει σε πραγματικό χρόνο. Δεν περιμένει τα δελτία ειδήσεων, δεν περιμένει να δει τις δικές τους ζωές στις οθόνες. Ο κόσμος εδώ, χάνει τα σπίτια του όταν θα ανοίξουν οι διαδικασίες των πλειστηριασμών, δεν μπορεί να προσφέρει τα αυτονόητα στα παιδιά του, γκρεμίζονται όνειρα. Ο κόσμος εδώ έχει ένα φορτίο βαρύ που το σηκώνει στην υγειά όσων σήμερα θέλουν να λέγονται σωτήρες.

Όσες είμαστε μανούλες, εργαζόμενες ή άνεργες, γνωρίζουμε τι σημαίνουν όλα αυτά. Ας μαζέψουν λοιπόν τις γυναίκες τους και τα λεφτά του κόσμου που τα σκορπίζουν για δήθεν ενημέρωση αλλά δεν κάνουν τίποτα άλλο από το να χτίζουν τα προσωπικά τους προφίλ. Εδώ δεν είμαστε φτηνό ριάλιτι.